Πόσες φορές οι φίλοι μας μπήκαν στη διαδικασία να μας συμβουλεύσουν και εμείς δεν ακούγαμε τίποτα; Πόσες φορές βρεθήκαμε στη δύσκολη θέση, ως επακόλουθο μιας πράξη μας; Πόσες φορές δεν στεναχωρηθήκαμε, δεν κλάψαμε, δεν νιώσαμε το στομάχι μας να δένεται κόμπος; Πόσες άλλες πάλι δεν έχουμε αυτομαστιγωθεί από τις λάθος επιλογές που κάναμε; Μην αναρωτιέσαι, αγαπημένε μου αναγνώστη.
Είναι αμέτρητες. Θα σου πω το εξής, τη ρήση κάποιου του οποίου μου διαφεύγει το όνομα, που είχε πει πως ο σοφός θα μάθει από τα λάθη των άλλων, ο έξυπνος από τα δικά του, αλλά ο βλάκας δεν πρόκειται να μάθει ποτέ. Και η αλήθεια είναι αυτή, πως αν κάποιος δεν φάει τα μούτρα του, δεν πρόκειται να μάθει και να βάλει μυαλό. Κάπως έτσι θυμάμαι τον εαυτό μου. Ότι και να γινόταν, ακόμη και αν ήξερα αυτό που θα κάνω μπορεί να κατέληγε σε λάθος, θα το έκανα, είτε γιατί το έβλεπα δελεαστικό, είτε γιατί ήταν τόσο όμορφο στην αρχή που δεν μπορούσα να γυρίσω απλά την πλάτη μου και να το αγνοήσω. Έπρεπε να πάρω το ρίσκο, να το δοκιμάσω, να ρισκάρω, γιατί εκείνη τη στιγμή ένιωθα πως θα έβγαινα νικήτρια, χωρίς βέβαια καμία αμυχή. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα μπορούσε να πάει στραβά. Έλα όμως που η ζωή τα φέρνει έτσι που τα όποια σου δεδομένα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Και εκεί αρχίζει το «ξύλο». Δεν ξέρεις από που σου έρχεται η σφαλιάρα.
Και αρχίζεις να τα βάζεις με τον εαυτό σου. Να κλαις. Σκέφτεσαι όμως ότι δεν έμεινες και με σταυρωμένα τα χέρια. Προσπάθησες, έδωσες ότι είχες, κι ας έχασες. Το ζήτημα είναι μετά από ένα χαμένο παιχνίδι, κάθε πέσιμο και κάθε χτύπημα με την ανάλογη ματωμένη πληγή, να παίρνεις και ένα μάθημα, να μαθαίνεις κάτι, να αποκτάς μια νέα εμπειρία που στο μέλλον θα σε αποτρέψει από το να κάνεις το ίδιο λάθος. Και κάπως έτσι, με τα χρόνια, αρχίζεις και μαθαίνεις. Ξέρεις πια ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να πάρεις, ξέρεις ποιους να εμπιστευτείς και ποιους όχι. Γνωρίζεις ποιοι αξίζουν, ποιοι όχι, που και γιατί πρέπει να προσπαθήσεις.
Είσαι βέβαιος πλέον ότι τίποτα δεν μπορεί να κατακτηθεί χωρίς προσπάθεια. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα χαραμίσεις όλη σου την ενέργεια σε ανούσιες καταστάσεις και με ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να σου πουν. Έχεις μάθει πλέον ότι ευτυχισμένος θα γίνεις μόνο από τα δικά σου χέρια. Και όλα αυτά τα γνωρίζεις, όχι γιατί διάβασες βιβλία ή στα δίδαξε κάποιος. Είναι αποτέλεσμα των δικών σου λαθών. Έτσι είναι. Όταν έχεις πέσει, αλλά έχεις σηκωθεί και πάλι στα πόδια σου, ξέρεις και ποιος είσαι, και ποια είναι τα όρια σου, και πως λειτουργεί το μυαλό και η καρδιά σου. Γι αυτό, ας μην μετανιώνουμε για τα όποια, μικρά ή μεγάλα, λάθη μας. Ας εκτιμήσουμε όλα αυτά μας έμαθαν. Κακό δεν είναι να πέφτουμε σε λάθη. Κακό θα είναι αν ξεχνάμε όλα αυτά που μας δίδαξαν τα λάθη μας.
