Δεν πρέπει να πατάς ξυπόλητη, μου επανέλαβε για 1.503 (νομίζω) φορά η μητέρα μου, και για 1.503 φορά (πάλι νομίζω) θύμωσα μαζί της γιατί εκτός του ότι έχω βαρεθεί να το ακούω, δεν μπορεί να καταλάβει την ευχαρίστηση που νιώθω να περπατώ μέσα στο σπίτι χωρίς να φοράω παντόφλες.
Την ίδια στιγμή της συνομιλίας μας αυτής, θυμήθηκα μια φίλη που πρόσφατα άκουσα να λέει στο παιδί της να μην κάνει εκείνο ή θα πρέπει να κάνει το άλλο. Και αμέσως συνειδητοποίησα, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι από τη στιγμή της γέννησης μας, μέχρι που να φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο, θα μας ακολουθεί ένα τεράστιο «πρέπει».
Πολλές φορές τα βάζω και με τον ίδιο μου τον εαυτό, που μπορεί να ακολουθώ κατά γράμμα ένα συγκεκριμένο καθημερινό πρόγραμμα. Λες και είμαι καμιά ηλεκτρική συσκευή, που στη συσκευασία της θα βρεις το βιβλιαράκι οδηγιών, λες και είμαι κανένα στρατιωτάκι που δεν πρέπει να παρεκκλίνει στιγμή. Και αυτό τώρα εμείς το έχουμε ονομάσει ζωή; Για να καταλάβω δηλαδή.
Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι θέλοντας και μη μπήκαμε στο τριπάκι να ακολουθήσουμε κανόνες, πολλές φορές που δεν τους έχουμε επιλέξει εμείς. Και μέσα σε ανθρώπους σαν εμένα ή εσένα, που πολλές φορές ζούμε κάτω από τα «πρέπει», χαίρομαι που βλέπω πως υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που ζουν την απόλυτη χαλαρότητα. Δεν αγχώνονται για τίποτα, δεν έχουν την ανάγκη να τους αποδεχθεί κανένας.
Η μόνη διαταγή που ακολουθούν, είναι αυτή που τους έχει δώσει η καρδιά τους και είναι οι μόνοι που αποφασίζουν για τον εαυτό τους. Μάλιστα, αυτοί όντως είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρουν ότι δεύτερη ζωή δεν έχει και πως αυτές οι στιγμές που τους χαρίζονται για να ζήσουν δεν πρόκειται να τις χαραμίσουν για κανέναν και τίποτα.
Ξέρουν ότι δεν τα γνωρίζουν όλα. Ξέρουν ότι θα κάνουν λάθη. Ξέρουν όμως και να τολμούν, να μην φοβούνται να πάρουν τα ρίσκα τους. Και γελάνε με όλους εμάς τους υπόλοιπους που έχουμε αγκιστρωθεί γύρω από τα «πρέπει» και τα «μη» που έχουμε φορτώσει στις πλάτες μας, πιστεύοντας ότι έτσι ζούμε. Πολύ χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους ελεύθερους και ας την πατάνε. Κι ας τρώνε τα μούτρα τους.
Μου αρέσει που είναι αποφασισμένοι για όλα. Για τα καλά και τα άσχημα. Έτοιμοι και παντός καιρού να πορευτούν κατά πως εκείνοι θέλουν, όπως εκείνοι έχουν φανταστεί τη ζωή τους, όπως εκείνοι ονειρεύονται. Χωρίς οδηγίες χρήσης. Γιατί έτσι θέλει η ζωή. Να μην την χαραμίζεις για κανέναν, απλά να την απολαμβάνεις.
