Χθες, είδα μια φωτογραφία αναρτημένη στο διαδίκτυο, από μια κοπέλα μου μόλις είχε φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδάκι. Κρατούσε το χεράκι του στην παλάμη της. Την ίδια στιγμή σκεφτόμουν πως αυτή η νέα ζωή, που μόλις ήρθε στον κόσμο, θα μεγαλώσει με κόπο, φροντίδα, αγωνία και αγάπη, ελπίζω, από τη μητέρα του. Και λέω ελπίζω, γιατί δεν είναι λίγα τα περιστατικά παιδιών που μεγαλώνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες και από πολύ νωρίς βλέπουν το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας. Μπήκα στη θέση αυτής της νέας μανούλας και σκεφτόμουν πόση αγωνία θα έχει από εδώ και στο εξής. Για το πώς θα το μεγαλώσει, πως θα καταφέρει να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες του.
Χαίρομαι όμως γιατί ξέρω ότι σαν Ελληνίδα μάνα θα κάνει τα πάντα για να μην λείψει τίποτα από το βλαστάρι της, έστω και αν χρειαστεί η ίδια να πονέσει. Τυχερό παιδάκι, σκέφτηκα. Όπως και όλα εκείνα που μαθαίνουν από νωρίς τι σημαίνει οικογένεια, αγάπη, αλληλεγγύη. Που γνωρίζουν την ιστορία τους και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να αποφύγουν τα λάθη. Που μορφώνονται, που παίρνουν από την οικογένεια τους αξίες και τον τρόπο να μάθουν σκέφτονται. Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει ο τρόπος που μεγαλώνει ένα παιδί σήμερα, εκείνο που ξέρω στα σίγουρα είναι πως μεγαλώσαμε εμείς. Να μην ζητάμε πολλά, να προσπαθούμε για να αποκτήσουμε, να φτάνουμε μέχρι εκεί που μπορούμε, να μην εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Τότε, πιο νέοι, μπορεί να μην δίναμε σημασία, τώρα όμως ξέρουμε τι ακριβώς εννοούσαν οι δικοί μας άνθρωποι. Μάθαμε στην πράξη πως είναι να χαίρονται ο ψεύτης και ο κλέφτης μόνο τον πρώτο χρόνο, έστω και αν στην εποχή μας καταφέρνουν και χαίρονται λιγάκι παραπάνω.
Κι ας καταλάβαμε πως η μόρφωση δεν φτάνει μόνο για να επιβιώσεις. Κι ας είδαμε πως αν έχεις γνωριμίες μπορεί να καταφέρεις περισσότερα. Κι ας νιώσαμε πως είναι να σε πατάνε κάτω επειδή νομίζουν ότι ήταν πιο ισχυροί. Νομίζω ότι πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί, που ακόμη και αν ζήσαμε κάποιες άσχημες καταστάσεις, δεν ξεχάσαμε τι πάει να πει να παραμένεις άνθρωπος, που εξακολουθεί να έχει αξίες και πιστεύω. Το βλέπω στους φίλους μου, σε γνωστούς μου και λέω ευτυχώς, γιατί όσο εξακολουθούμε να πορευόμαστε με αξιοπρέπεια, τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται χαμένο. Γνωρίζω ότι θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που δεν θα διαθέτουν ίχνος τσίπας. Μου φτάνει που ξέρω όμως πως το ποσοστό όλων εκείνων που παλεύουν και θυσιάζονται για κάτι καλό είναι πολύ περισσότερο και έτσι τους κάνει να μοιάζουν μηδαμινοί. Γι αυτό, δεν χάνω την ελπίδα μου και εύχομαι, όλα αυτά τα παιδιά που θα έρθουν στον κόσμο να έχουν την τύχη να έχουν γονείς και παραδείγματα τέτοια που θα τους κάνουν να νιώθουν υπερήφανα σε μια κοινωνία που πάσχει από κρίση αξιών.
