Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος πιο ιερός ρόλος από αυτός του γονιού. Ο πιο σημαντικός ρόλος που καλείται να παίξει κάποιος στη ζωή του. Και είναι σημαντικός γιατί από την γέννηση και μετά ενός παιδιού, είναι που αναλαμβάνει να διαμορφώσει ένα πλάσμα. Να δώσει σχήμα σε έναν άμορφο πηλό. Έρχεται στον κόσμο μια νέα ψυχή και εσύ πρέπει να την προστατέψεις, να την αγαπήσεις, να τις δώσεις όλα εκείνα τα εφόδια που πιστεύεις ότι θα τον κάνουν έναν καλό άνθρωπο. Όσον και αν το αγαπάς, όσο και αν πονά μέσα σου όταν το στεναχωρείς, πρέπει να τον κάνεις να σταθεί στα πόδια του. Πολλοί τα καταφέρνουν, άλλοι εγκαταλείπουν νωρίς την προσπάθεια, άλλοι πάλι είναι λάτρεις μιας άλλης λογικής.
Εκείνης που θέλει τα παιδιά να χρησιμοποιούνται, να τα κακοποιούν, να τα εκμεταλλεύονται. Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές, στάθηκε η περίπτωση μιας νέας μητέρας, που σε κάτι που έκανε ο γιος της και δεν συμφωνούσε μαζί του, γύρισε και του είπε «κόψε τις μαλα…ες». Μιλάμε για ένα παιδί, κάτω των 10 ετών, που έμεινε να την κοιτάει αποσβολωμένο. Θα μου πεις, αυτό μπορεί να είναι το λιγότερο, όταν ακούς πατεράδες να βιάζουν τα παιδιά τους, να τα βρίζουν, να τα χτυπούν, να τα αφήνουν νηστικά, να τα βγάζουν στη ζητιανιά και αυτοί να κάθονται αραχτοί στο σπίτι. Τι να πεις γι αυτούς; Πόσο σκληρός πρέπει να είσαι ή πόσο να μην σε ενδιαφέρει για να φωνάζεις στο παιδί σου, να το χτυπάς, να το τιμωρείς, να το φοβερίζεις; Μιλάμε για αθώα πλασματάκια, που με το που αρχίζουν να κατανοούν το τι συμβαίνει γύρω τους, λαμβάνουν από τους ίδιους τους γονείς τους μια άθλια συμπεριφορά. Και για να τα ξεκαθαρίζουμε λίγο στο μυαλό μας. Η αγάπη ποτέ δεν μπορεί να πληγώσει.
Εκείνοι που έχουν εισπράξει αγάπη και ξέρουν να την δίνουν, θα το κάνουν με το καλύτερο τρόπο στα παιδιά τους. Οι υπόλοιποι προφανώς και έχουν τα προβλήματά τους για να συμπεριφέρονται άσχημα σε ένα πλάσμα που το μόνο που ζητά είναι την προσοχή, την αγάπη και την αγκαλιά σου. Αν υπήρχε ένα κράτος, έτοιμο ανά πάσα ώρα και στιγμή να συνδράμει έτσι ώστε να βοηθήσει αυτές τις οικογένειες και ειδικά αυτά τα παιδιά από την κόλαση που ζουν, ίσως να βλέπαμε λιγότερα θλιμμένα πρόσωπα. Γονιός δεν έχω γίνει ακόμη για να ξέρω πως ακριβώς είναι. Αλλά θεωρώ ότι η αγάπη είναι μία. Πέρα από προβλήματα, ψυχολογικά, δυσκολίες, μέσα από την αγάπη όλα διορθώνονται, όλα γίνονται, και κυρίως γίνεται ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος. Γι αυτό, ακόμη και αν οι καταστάσεις είναι δύσκολες και δεν μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου όλα όσα θα ήθελες, δεν μπορείς παρά να του προσφέρεις το μεγαλύτερο δώρο, που δεν είναι άλλο από την αγάπη και την ορθάνοιχτη αγκαλιά σου. Έτσι μόνο θα μάθει και εκείνο να αγαπά και να σέβεται τους γύρω τους, κι εσύ θα έχεις καταφέρεις να μην δημιουργήσεις ακόμη ένα θύμα στην κοινωνία.
