Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως έγινε και πάλι μπήκαμε στη συνηθισμένη ρουτίνα, αυτή που ακολουθούσαμε κατά γράμμα πριν την περίοδο των Χριστουγέννων. Χαλαρώσαμε λίγο και τώρα άντε πάλι τα ίδια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Οι υποχρεώσεις δεν λένε να τελειώσουν κι εσύ με ένα φορτωμένο πρόγραμμα να καταλήγεις κάθε μέρα να κάνεις τα ίδια και τα ίδια, να φτάνεις να πηγαίνεις στο σπίτι σου κουρασμένος και απογοητευμένος. Να σκέφτεσαι πως θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις τη επόμενη μέρα, έχοντας να αντιμετωπίσεις μια ίδια καθημερινότητα, γεμάτη από υποχρεώσεις. Πως θα καταφέρεις να είσαι σωστός απέναντι σε όλους και σε όλα, να μην χάσεις προθεσμίες, να μην απογοητεύσεις κανέναν, να είσαι στην ώρα σου. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι μόνοι μας έχουμε καταφέρει κι έχουμε μπει σε αυτό το τριπάκι.
Είναι ο τρόπος ζωής που επιλέξαμε να ζούμε. Μια μέρα ξυπνήσαμε, κι εκεί που ήμασταν ανέμελοι έφηβοι, βρεθήκαμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μιας καθημερινότητας. Και το κάναμε κι εμείς, που κάποτε λέγαμε πως δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να μπούμε σε καλούπια και να ακολουθήσουμε καθωσπρεπισμούς που επιτάσσει η κοινωνία. Λέγαμε πως δεν πρόκειται να γίνουμε ένα με την μάζα, πως εμείς θα ακολουθήσουμε αυτά που μας έλεγε η καρδιά και το μυαλό μας. Η κοινωνία όμως βγήκε νικήτρια. Ξέρει πώς να σε κάνει να ακολουθείς τους δικούς της κανόνες. Κι άντε, πες ότι αυτό δεν είναι και απαραίτητα κακό κάποιες φορές, γιατί ίσως έτσι βάζεις και στη ζωή σου μια σειρά. Εκείνο που με ξενίζει περισσότερο ξέρεις τι είναι; Πως ανάμεσα σε στόχους και λίστες με υποχρεώσεις, ξεχνάμε να ζούμε.
Χθες το βράδυ για παράδειγμα, γύρισα στο σπίτι από την δουλειά και έπιασα κατευθείαν τον καναπέ, υποτίθεται για να ξεκουραστώ. Σωματικά ήμουν μια χαρά, άνετα θα μπορούσα να πάω για έναν καφέ, για ένα ποτό, να πάω να δω κάποιον φίλο. Όμως η δύναμη της συνήθειας βλέπεις, σε θέλει, αντί τον ελεύθερο χρόνο που έχεις να τον περνάς όμορφα, να πηγαίνεις και να κλείνεσαι στο σπίτι σου, να κλαις τη μοίρα σου και να απομονώνεσαι. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα τι θα μπορούσα να κάνω για να περάσω καλά. Ένα ποτό στο κέντρο, ήταν η πρώτη σκέψη. Και αναρωτήθηκα. Άραγε, πόσες φορές θελήσαμε πράγματα και δεν τα κάναμε, επειδή μας «έπνιξαν» οι προβληματισμοί και οι όποιες άλλες υποχρεώσεις; Τι κάνουμε αλήθεια για να μην ρουτινιάζουμε; Γιατί αυτόν τον ελάχιστο χρόνο δεν προσπαθούμε να τον εκμεταλλευτούμε καταλλήλως;
Κάποιες φορές καλό είναι να δίνουμε προτεραιότητα και στον εαυτό μας. Να νιώθουμε ότι όχι απλά επιβιώνουμε, αλλά ζούμε κιόλας. Να γεμίζουμε τις μπαταρίες μας. Γιατί μόνο έτσι θα καταφέρνουμε να είμαστε παραγωγικοί. Γι’ αυτό μην ξεχάσεις, την επόμενη φορά που θα γράψεις κάτι στην λίστα των υποχρεώσεων του, να βάλεις ακόμη μια μικρή υπενθύμιση. Τι; Να θυμηθείς να περάσεις καλά…
