Παρακολούθησα με ενδιαφέρον μια συνέντευξη στην τηλεόραση. Η συνεντευξιαζόμενη, έλεγε με παράπονο, πως όταν οι γονείς της αποφάσισαν να χωρίσουν, κανένας από τους δυο δεν ήθελε να αναλάβει την επιμέλεια της. Η μαμά της, 20 μόλις ετών, ήθελε να κάνει τη ζωή της, να ζήσει όλα αυτά που είχε στερηθεί, ο πατέρας της είχε μια καριέρα να συνεχίσει. Μεγάλωσε με την γιαγιά της, δεν έκανε ποτέ δική της οικογένεια, γιατί πίστευε πως αν έκανε ένα παιδί, ήθελε και θα έπρεπε να του αφοσιωθεί πλήρως. Κι εκείνη δεν το ήθελε. Της άρεσε η δουλειά της, να βγαίνει, να περνάει καλά. Κι αν με ρωτάς, πολύ καλά έκανε. Γιατί ήξερε τι της γίνεται. Ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός παιδιού. Γνώριζε πως άλλα είναι τα ενδιαφέροντα της, άλλες οι προτεραιότητες.
Και ανάμεσα σε αυτές δεν ήταν να τεκνοποιήσει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως με το να κάνει κάποιος ένα παιδί, ταυτόχρονα ολοκληρώνεται ως άνθρωπος, ως προσωπικότητα, αφήνει κάτι για το μέλλον, δεν θα εκλείψει το γένος. Είναι κι αυτό μια άποψη. Χαίρομαι όμως, που σε συζητήσεις αντιλαμβάνομαι πως η νέα γενιά έχει μια πιο ώριμη ματιά απέναντι στα πράγματα. Κι αυτό, γιατί αντιλαμβάνονται πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι γεννημένοι για να γίνουν γονείς. Θα μου πεις πως το καταλαβαίνει κανείς αυτό, αν δεν το ζήσει, αφού όπως λένε κανείς δεν γεννιέται γονιός, αλλά γίνεται στην πορεία; Κι όμως, πιστεύω ότι κάποιος το καταλαβαίνει. Δύσκολη απόφαση και πρέπει να λαμβάνεται μετά από ώριμη σκέψη. Κι αν με ρωτάς, γίνεται ακόμη πιο δύσκολη η απόφαση, αν δεις γύρω σου όσα συμβαίνουν, που σε κάνουν να αμφισβητείς καμιά φορά τον ίδιο σου τον εαυτό σου και να λες «άραγε εγώ θα τα καταφέρω;». Νομίζω ότι αν το ερώτημα αυτό δεν πάρει απάντηση, άστο.
Άφησε την για λίγο αργότερα τη σκέψη να μεγαλώσεις την οικογένεια σου. Βάλε την μπρος μόνο αν νιώσεις απόλυτος σίγουρος με τον εαυτό σου ότι επιθυμείς να κάνεις παιδί, αν η πράξη σου αυτή γίνεται συνειδητά. Ακούω νέα παιδιά, σε ηλικία 23-25 ετών να δηλώνουν ότι θέλουν να αποκτήσουν μωρό. Μειδιώ, η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, γιατί σκέφτομαι ένα παιδί, να προσπαθεί να μεγαλώσει ένα άλλο παιδί. Αν με ρωτούσαν, θα τους έλεγαν να μην βιαστούν. Όχι μόνο για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά γενικότερα στη ζωή τους. Ένα παραπάνω όμως όταν αποφασίζεις να φέρεις στον κόσμο μια νέα ζωή. Το παιδί δεν είναι αξεσουάρ, να το κουβαλάμε μαζί μας, έχει ανάγκες, χρειάζεται αγάπη, φροντίδα, προστασία. Το παιδί δεν θα πρέπει να είναι απόρροια πίεσης από το οικογενειακό περιβάλλον. Αν τα κατανοήσουμε όλα αυτά, ίσως να έχουμε μεγαλύτερο ποσοστό ευτυχισμένων παιδιών, ευτυχισμένων οικογενειών, ευτυχισμένων ανθρώπων.
