Αναζητούμε την ιδανική εργασία και πικραινόμαστε όταν την βρίσκουμε και δεν είναι αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Ψάχνουμε το ιδανικό ρούχο, αυτό που θεωρούμε ότι θα μπορέσει να καλύψει κάποια ατέλεια μας. Ψάχνουμε τους ιδανικούς φίλους, που δεν θα κάνουν λάθη. Ψάχνουμε τον ιδανικό σύντροφο, εκείνον τον υπεράνθρωπο. Ζούμε στο δικό μας, ροζ συννεφάκι, λες και δεν μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να βρεθεί κάποιος που θα μας ρίξει από εκεί. Θα μείνω στο ζήτημα των σχέσεων, αγαπημένε μου αναγνώστη. Η αλήθεια είναι ότι τα έχουμε κάπως εξιδανικευμένα στο μυαλό μας. Βάζουμε συγκεκριμένα όρια, τα οποία ο άλλος θα πρέπει να δεχτεί ούτως ή άλλως, πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επανέλθουμε, αν προκύψει ζήτημα, πως όλα θα κυλούν ρόδινα, ακριβώς όπως συμβαίνει στα ρομάντζα.
Πως δεν θα μαλώνουμε, πως ο αγαπημένος μας θα είναι πάντα εκεί, δίπλα μας, κερί αναμμένο, να μας αποδέχεται ακριβώς έτσι όπως είμαστε, ακριβώς όπως εμείς έχουμε φανταστεί πως είναι η ιδανική σχέση. Θεωρούμε πως σκέφτεται ακριβώς το ίδιο όπως εμείς, αντιδρά το ίδιο, δεν έχει καμία αντίρρηση σε τίποτα. Θα σου φέρω ένα απλό παράδειγμα. Θεωρούμε δεδομένο ότι επειδή μας αγαπά, θα αποδέχεται τις ώρες που εμείς δουλεύουμε, θα πρέπει να συμπαθεί φίλους και συγγενείς μας, θα πρέπει να πηγαίνουμε ταξίδια στα μέρη που μόνο εμείς θέλουμε, θα πρέπει να δέχεται το δικό μας πρόγραμμα. Λες και ο άνθρωπος δεν έχει τα δικά του θέλω, δεν μπορεί να κάνει τις επιλογές του, δεν διαθέτει προσωπικότητα και θα πρέπει να συμβιβαστεί με τη ζωή και τα θέλω του άλλου. Αν κάπως έτσι έχεις κι εσύ στο μυαλό σου την ιδανική σχέση, αγαπημένε μου, θα σε απογοητεύσω.
Γιατί η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τα παραμύθια που μας διάβαζαν μικρά. Η ζωή απέχει παρασάγγας από το τι θεωρούμε σωστό εμείς στο δικό μας μυαλό σωστό. Γιατί η καθημερινότητα μιας σχέσης επιβάλλει να κάνεις υποχωρήσεις, να κάνεις λάθη, να τα αναγνωρίζεις και να πηγαίνεις παρακάτω. Μπορεί να είμαστε κακομαθημένοι, να έχουμε μεγαλώσει θεωρώντας πως όλοι τριγύρω θα πρέπει να μας κάνουν τα χατίρια, όμως θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ο άνθρωπος που έχουμε επιλέξει για σύντροφο μας, έχει κι αυτός τις δικές του ανάγκες. Αν με ρωτάς, για το καλό μας δηλαδή, μπας και προλάβουμε παρεξηγήσεις, είναι να σεβόμαστε ο ένας τις ανάγκες του άλλου. Να συζητάμε και να λύνουμε καταστάσεις στην ώρα τους. Να τσαλαπατάμε τον εγωισμό μας και να κάνουμε πίσω, να συμβιβαζόμαστε. Ευτυχισμένος ο σύντροφος μας θα είναι αν προσπαθούμε να μπούμε στη θέση του, αν πορευτούμε μαζί του κατανοώντας τις ανάγκες του. Ας φροντίσουμε λοιπόν να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ιδανική σχέση, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ευτυχία.
