Δεν ξέρω αν φταίει η δύσκολη εποχή την οποία διανύουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά έχω την εντύπωση πως πολλά πράγματα τα αντιμετωπίζουμε με λάθος οπτική. Θα δούμε για παράδειγμα κάτι αρνητικό να συμβαίνει δίπλα μας, και χωρίς να αναρωτηθούμε, να ψάξουμε, να μάθουμε τι, πως και γιατί, θα βγάλουμε απευθείας συμπέρασμα και θα κρίνουμε, λες και μας όρισε κάποιος δικαστή. Ακόμη και κάτι θετικό να συμβεί, με τον ίδιο τρόπο θα αντιδράσουμε. Θα ψάξουμε να βρούμε το αρνητικό.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας έχει μετατρέψει σε τέτοια όντα, αλλά μόνο αλάνθαστοι δεν είμαστε όλοι μας. Νομίζουμε πως είμαστε μικροί θεοί, πως όλα γυρίζουν γύρω από εμάς, έχουμε γνώμη για όλους και για όλα. Δεν θα αφήνουμε τίποτα να πέσει κάτι. Σχολιάζουμε τα πάντα. Κρίνουμε, δικάζουμε και καταδικάζουμε. Εντάξει, προφανώς κι όλοι μας έχουμε άποψη. Αλλά γιατί θα πρέπει να την λέμε, πόσο μάλλον όταν δεν πρέπει να την πούμε; Κακά τα ψέματα, δεν είμαστε παντογνώστες, δεν μπορούν να μας αφορούν τα πάντα. Το βλέπω στο διαδίκτυο που γίνεται ο κακός χαμός. Εκεί να δεις δικαστήρια που στήνονται. Κάτω από ένα σχόλιο, μια φωτογραφία, μια ανάρτηση που κάποιος μπορεί να δει και να μην συμφωνεί, αλλοίμονο σε αυτόν που το ανέβασε. Γιατί άλλο το εκφέρω την άποψη μου, κι άλλο βρίζω χυδαία και επιτίθεμαι. Δεν απαγορεύει κανείς σε κανέναν εκφράσει την άποψη του, κανείς όμως δεν δίνει το δικαίωμα στον άλλον να κρίνει, τουλάχιστον βρίζοντας.
Στο έγραφα και πριν λίγες ημέρες, αγαπημένε μου, ότι στην προσπάθεια μας να ξεχάσουμε τα δικά μας προβλήματα, αρεσκόμαστε στο να κοιτάμε τις ζωές των άλλων. Κρίνουμε τα λάθη τους, σχολιάζουμε, λες κι αν ήμασταν οι ίδιοι στη θέση τους θα κάναμε κάτι διαφορετικό ή θα τα κάναμε όλα τέλεια. Έχουμε γίνει μίζεροι, αρνητικοί με κάτι μούτρα μέχρι εκεί κάτω όλοι μας. Το μυαλό μας αντιλαμβάνεται μόνο το κακό πλέον. Βλέπουμε να συμβαίνει κάτι θετικό και μας κακοφαίνεται. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτή μας η συμπεριφορά που ο ένας κοιτάει να «φάει» τον άλλον. Ξέρω, δεν είναι εύκολο, αλλά όχι και δύσκολο να μπούμε στη διαδικασία να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας. Να αφήσουμε λίγο πίσω τον αρνητισμό.
Να εμπνευστούμε από συμπεριφορές και να εμπνεύσουμε με τη δική μας. Να βελτιωθούμε βρε αδελφέ, γιατί έτσι δεν βλέπω να μας βγάζει πουθενά. Να ξαναβρούμε λίγο το κέφι μας, την αισιοδοξία μας, το πάθος μας για ζωή. Κουράστηκα, παίρνοντας παράδειγμα από εμένα πρώτα, να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που μοναχά κρίνουν, ειρωνεύονται, βρίζουν, επιτίθενται, χωρίς λόγο καμιά φορά. Που έχουν χαθεί οι θετικοί άνθρωποι, μου λέτε;
