Ωραία, σβήστηκαν και αυτά κεράκια. Και τι κατάλαβα; Ότι έχω πάψει να είμαι το κοριτσάκι που έτρεχε στην παιδική χαρά και το κυνηγούσε η μητέρα του από πίσω. Ότι δεν θα ξανά κάτσω σε θρανίο. Ότι τα φοιτητικά μου χρόνια δεν πρόκειται να ξαναρθούν.
Και το κυριότερο; Ότι ο κάθε χρόνος που περνάει φέρνει λίγο παραπάνω φόβο από τον προηγούμενο. Κάνοντας τον καθιερωμένο, εορταστικό απολογισμό λοιπόν, ήρθα αντιμέτωπη με μια σκληρή πραγματικότητα, που λέει ότι τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με όσα θυμάμαι στο παρελθόν. Μη φανταστείς, δεν σου μιλάω για πολλά χρόνια πίσω. Υπολόγισε γύρω στα δέκα. Τότε που υπήρχε ανθρωπιά, καλοσυνάτοι άνθρωποι, που αγαπούσαν από καρδιάς, σπάνια έλεγαν ψέματα, δεν ήθελαν να αδικούν, δεν ποδοπατούσαν συνειδήσεις για να αναδειχθούν οι ίδιοι. Η κοινωνία μας έχει γίνει σκληρή, αδυσώπητη και άδικη και εγώ, ακόμη και αν μεγαλώνω και καταλαβαίνω την πραγματικότητα, μου είναι αδύνατον να το αποδεχτώ. Πως το παλεύεις όλο αυτό; Πως αντιμετωπίζεις την τόση κακία εκεί έξω; Μεγαλώσαμε, γνωρίζοντας τι πάει να πει αγάπη, να προσφέρεις στον συνάνθρωπο σου, να αγωνίζεσαι, να σεβόμαστε. Έχεις αναρωτηθεί, αγαπημένε μου αναγνώστη, που είναι όλα αυτά τα στοιχεία σε αυτό που βιώνουμε σήμερα; Που είναι οι ευκαιρίες, οι οποίες υποτίθεται θα ήταν μπροστά μας; Γιατί σπουδάσαμε;
Γιατί ξόδεψαν οι γονείς μας τόσα χρήματα για να μορφωθούμε; Για να αποκτήσουμε ένα πτυχίο που κανείς δεν το υπολογίζει; Λυπάμαι να ακούω από φίλους μου ότι η γενιά μας είναι καταδικασμένη. Το βλέπω και εγώ, όταν ξέρω παιδιά που δουλεύουν και δεν πληρώνονται, που έχουν δυο και τρία πτυχία και απασχολούνται με κάτι άσχετο από το αντικείμενο τους. Αναρωτήθηκε κανείς για τα όνειρα μας; Για την ελπίδα μας; Δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε. Ναι, φοβόμαστε. Και λυπόμαστε που ενώ κάποιοι ίσως να προσπάθησαν για να ζήσουμε εμείς κάπως καλύτερα, κάποιοι ήρθαν και τα κατέστρεψαν όλα. Κατέστρεψαν μια ολόκληρη κοινωνία, μια κοινωνία που το μόνο της μέλημα είναι πως θα βγάλει όλο και περισσότερα χρήματα. Για ποια οικονομική κρίση μιλάμε, όταν η μεγαλύτερη κρίση είναι αυτή που έχουμε είναι στις αξίες; Με ανθρώπους να είναι στο δρόμο, να παρακαλάνε για ένα πιάτο φαγητό, να παλεύουν να ζήσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Κάπου εκεί απελπίζεσαι.
Δεν θέλεις να βλέπεις αυτή την κατρακύλα. Θέλεις να φύγεις. Αλλά που να πας; Σκέφτεσαι ότι μπορείς να μείνεις εδώ και να παλέψεις. Να φτιάξεις ότι μπορείς. Και ίσως δίπλα σε σένα, παραδειγματιστεί και ο διπλανός σου και αρχίζετε να χτίζεται μαζί. Δεν ξέρω πόσοι έχουμε απομείνει ακόμη που ονειρευόμαστε σε μια κοινωνία όπου ο ωχαδερφισμός και η αναξιοκρατία κυριαρχούν, αλλά αν είμαστε πολλοί, νομίζω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ας αγωνιστούμε και ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μπει εμπόδιο και να μας κόψει τα φτερά. Τι λες;
