Ένα ζευγάρι φίλων μου ετοιμάζεται για την βάπτιση του παιδιού τους. Είναι όλο αγωνία, τρεχάματα, σχέδια και όνειρα, θέλουν να κάνουν το καλύτερο για την πρώτη «βουτιά» του μικρού τους. Συνήθως, το όνομα που θα δοθεί στο παιδί έχει ίσως αποφασιστεί πολύ πριν γεννηθεί.
Οι φίλοι μου επέλεξαν να μην το κάνουν γνωστό σε κανέναν και να το ακούσουμε όλοι τη στιγμή του μυστηρίου. Με αφορμή αυτό το γεγονός, πιάσαμε κουβέντα για διάφορες περιπτώσεις που έχουν φτάσει στα αυτιά μας για οικογένειες που τσακώνονται πάνω από την κολυμπήθρα. Πόσα συμπεθέρια δεν μάλωσαν για το όνομα του παιδιού, πόσα παιδιά μπορεί να μην μίλησαν ξανά με τους γονείς τους επειδή εκείνοι ήταν αντίθετοι στο πως θα ονομάζεται το παιδί.
Στο μυαλό μου όλα αυτά φαντάζουν υπερβολικά. Κι όμως, δυστυχώς αν με ρωτάς, συμβαίνουν. Πως από την ευτυχία που φέρνει μαζί του μια νέα ζωή σε μια οικογένεια έρχεται η καταστροφή για ένα όνομα, δεν μπορώ να το κατανοήσω.
Η μια οικογένεια δηλαδή να ζητάει να πάρει το παιδί το όνομα του παππού, γιατί έτσι το θέλει η παράδοση και ποιοι είστε εσείς που θα ξεφύγετε από αυτή. Κι ας υπάρχουν κι άλλα εγγόνια με το ίδιο όνομα στην οικογένεια, κι ας αναγκαστείς να τον φωνάζεις «Νικολάκη μικρέ», γιατί ο Νικόλαος σκέτο είναι πιασμένο και πώς να τους ξεχωρίσεις. Η άλλη οικογένεια θέλει να ακούσει το δικό της όνομα, γιατί είναι το πρώτο εγγόνι και θέλουν να το χαρούν με δόξα και τιμή.
Σου λέει, τώρα είναι η ευκαιρία, που θα ξαναβρεθεί; Και κάπου εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για το ζευγάρι. Ποιανού καρδιά να χαλάσουν και ποιον να χαροποιήσουν. Εκτός αν είναι από εκείνους τους χαρακτήρες που δεν αφήσουν κανέναν άλλον να έχει άποψη για οικογενειακά τους θέματα, όπως προφανώς είναι η απόφαση για το πώς θα ονομάσουν το παιδί τους. Θυμάμαι μια περίπτωση που μου είχε πει μια φίλη, ότι η γιαγιά του παιδιού σηκώθηκε και έφυγε από την εκκλησία όταν ακούστηκε το όνομα του παιδιού και προφανώς δεν ήταν αυτό που ανέμενε, συμπαρασύροντας μαζί κι όλη την υπόλοιπη οικογένεια.
Από τότε έχουν να μιλήσουν. Κι αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη. Είναι τόσο σημαντικό και λόγος για να μην μιλάς πλέον με τα παιδιά και να μην βλέπεις το εγγόνι σου ένα όνομα; Είναι δυνατόν να κρατάς μούτρα και να λες βαριές κουβέντες επειδή δεν θα σου γίνει το χατίρι να ακούσεις το όνομα που θέλεις; Δεν λέω, χαρά και τιμή να ακούσει ένας παππούς ή μια γιαγιά το όνομα τους, αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν αυτό δεν γίνει. Αν μη τι άλλο, στο ξεκίνημα της νέας του ζωής το παιδί δεν θα πρέπει να ξεκινάει με τσακωμούς και φασαρίες. Έτσι δεν είναι;
