Τα προβλήματα καθημερινά ολοένα και αυξάνονται. Είναι η πραγματικότητα, για όσους τουλάχιστον δεν θέλουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους. Η καθημερινότητα των περισσοτέρων είναι δύσκολη και μεταξύ μας δύσκολα μπορεί να αλλάξει. Οι ώρες που δουλεύει κανείς πάμπολλες, οι υποχρεώσεις άλλες τόσες, τα οικονομικά να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, οι απαιτήσεις της κυβέρνησης με τους φόρους να μας «στραγγαλίζουν» κάθε μέρα και πιο πολύ. Όταν όλα λοιπόν έρχονται και σε πνίγουν, όταν όλα αυτά τα προβλήματα χτυπάνε πάνω σου και εσύ δεν ξέρεις που να ξεσπάσεις, η μόνη διαφυγή είναι ο διπλανός σου άνθρωπος.
Εκείνος που θα σε παρηγορήσει, θα σου χαρίσει ένα του χαμόγελο, θα σε κάνει να γελάσεις, θα σου δώσει κουράγιο και ίσως και τη λύση που ψάχνεις. Στον άνθρωπο λοιπόν αυτό, που ανά πάσα ώρα και στιγμή θα βρεθεί στο πλευρό σου, του πρέπει μια ανάλογη συμπεριφορά. Ακριβώς όπως αυτή περιμένεις και εσύ από εκείνον. Με απόλυτο σεβασμό, με κατανόηση στα προβλήματα που περνάει, με ειλικρίνεια. Γιατί, ξέρεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, πολλές φορές τους ανθρώπους τους αντιμετωπίζουμε αναλόγως τη διάθεση που έχουμε και όχι με του τρόπου που τους αξίζει.
Όταν είμαστε στις καλές μας, όλα είναι καλά και όμορφα. Όταν όμως δούμε τα σκούρα, το μυαλό μας θολώνει και αυτό επηρεάζει και την συμπεριφορά μας προς τους άλλους. Θα ξυπνήσουμε και θα έχουμε την ανάλογη διάθεση. Και αυτή εξαρτάται από διάφορες παραμέτρους, από το πώς κοιμηθήκαμε ή ποια ήταν η πρώτη είδηση που ακούσαμε ξυπνώντας. Και ενώ έχουμε την απαίτηση από τους άλλους να μας κατανοήσουν, αν περνάμε δύσκολα, εμείς τους στερούμε αυτό το δικαίωμα. Δικαιολογίες δεν πρέπουν μόνο στον εαυτό μας, έτσι δεν είναι; Και ο συνάδελφος μπορεί να ξύπνησε στραβά, και ο φίλος μας μπορεί να έχει χίλιες δυο υποχρεώσεις και να μην έχει κέφια, ας του κάνουμε το χατίρι να τον δικαιολογήσουμε για τα όχι χαρούμενα μούτρα του. Όλοι μας παλεύουμε, όλοι μας δίνουμε τη μάχη μας για να κάνουμε τα δύσκολα, εύκολα. Όλοι τρέχουμε να προλάβουμε το χρόνο, να λύσουμε προβλήματα, να βρούμε τελικά ποιο είναι το νόημα τούτης της ζωής. Ψάχνουμε να βρούμε τη μοναδική εκείνη λύση που θα ισορροπήσει τα πράγματα και θα μας επιτρέψει να ζούμε και λίγο και όχι μόνο να δουλεύουμε.
Γι αυτό, αγαπημένε μου, ας δείχνουμε λιγάκι επιείκεια. Ας μην βγάζουμε τα μαχαίρια να αλλησφαχτούμε πάνω σε μια δύσκολη στιγμή. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα που έχουμε να κάνουμε, ας μην ξεχνάμε το πιο σημαντικό. Να παραμένουμε άνθρωποι. Και ο άνθρωπος να ξέρεις, στα δύσκολα φαίνεται. Ας το αποδείξουμε.
