Δεν είναι λίγες οι φορές, αγαπημένε μου αναγνώστη, που στο διάβα της ζωής μας αναγκαστήκαμε για κάποιους λόγους να συμβιβαστούμε. Δεν ξέρω γιατί, ενώ στην πραγματικότητα θέλουμε ή πιστεύουμε κάτι άλλο, στο τέλος καταλήγουμε να συμβιβαζόμαστε. Θέλουμε να μην ξεχωρίζουμε από την μάζα; Θέλουμε να δείχνουμε στους άλλους γύρω μας ότι είμαστε «καλά παιδιά»; Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβαίνει, αλλά μόνο αρνητικά μπορώ να το κρίνω, γιατί δεν μπορεί για το οποιοδήποτε, μικρό ή μεγαλύτερο αντάλλαγμα (λέμε τώρα) να παρατάς τα όπλα, να σηκώνεις τα χέρια ψηλά και τελικά να συμβιβάζεσαι με κάτι που δεν συμφωνείς. Κάποιοι είναι αδύναμοι, θα μου πεις.
Δεν αντέχουν τους συναισθηματικούς εκβιασμούς και καταλήγουν να λένε σε όλα «ναι». Σε συναδέλφους, φίλους, συγγενείς, σχέσεις. Καταδέχονται να βάλουν τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα, μόνο και μόνο για να μην τους κακολογήσει κάποιος, μόνο και μόνο για να μην αρνηθούν κάτι που οι άλλοι θέλουν, μόνο και μόνο για να μην στεναχωρήσουν τρίτους. Μπορεί στο παρελθόν να το έχω κάνει κι εγώ.
Από υπερβολική αγάπη απέναντι σε κάποιον, κάποια στιγμή, θα κάνεις και λίγο πίσω. Γιατί όντως είναι σημαντική για σένα η σχέση που έχεις μαζί τους, γιατί αν μπορείς να κάνεις κάτι που περνά από το χέρι σου για εκείνους θα το κάνεις, γιατί είναι πάντα εκεί στα δύσκολα για σένα, το ίδιο κι εσύ. Μέχρι εδώ καλά, έτσι αγαπημένε μου; Άλλο όμως αυτό, κι άλλο συνεχώς να κάνεις εσύ πίσω για να ικανοποιείς χατίρια.
Αυτό όχι, δεν το δέχομαι. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι άδικο και για σένα, αλλά και για εκείνους. Γιατί από κανέναν τρίτον δεν μπορεί να εξαρτηθεί η δική σου ευτυχία. Αυτό εξαρτάται από εμάς και μόνο. Οι σχέσεις που υπάρχουν και «μεγαλώνουν» από ανάγκη και χατίρια, καταδικασμένες να σβήσουν είναι. Και μιας κι ακόμη βρισκόμαστε στην αρχή της χρονιάς, που ακόμη σχεδιάζουμε και αναθεωρούμε πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις, έχω την εντύπωση πως καλό θα ήταν να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από τοξικούς ανθρώπους και σχέσεις.
Να κρατήσουμε μόνο αυτούς που πραγματικά θεωρούμε πως είναι σημαντικοί και που δεν προσδοκούν τίποτα παραπάνω από εμάς, παρά μόνο την παρουσία μας. Να κατανοήσουμε πως είναι αδύνατον να είναι όλοι γύρω μας ευχαριστημένοι, πόσο μάλλον να το πετύχουμε εμείς αυτό, και πως κάποια στιγμή θα πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο η δική μας ευτυχία, η εκπλήρωση πρώτα των δικών μας αναγκών, παρά των άλλων.
Υπάρχει χρόνος μπροστά για να αγαπήσουμε και πάλι τον εαυτό μας, να κάνουμε περισσότερα πράγματα για μας, να μας αγαπήσουμε λίγο παραπάνω. Το αξίζουμε, δε νομίζεις;
