Όλα βιτρίνα. Όλα για τα μάτια του κόσμου. Όλα για να μπούμε στο μάτι των γύρω μας, να δείξουμε πόσο καλύτεροι, υποτίθεται, είμαστε από κάποιους άλλους. Όλα για να αναδειχθούμε. Να υπογραμμίσουμε την ύπαρξη μας. Ή μήπως να πείσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό ότι όντως υπάρχουμε και ζούμε; Παρατηρώντας συμπεριφορές γύρω μου, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, γιατί να θέλουμε να δείξουμε κάτι, απλώς και μόνο για να το δουν οι άλλοι; Απλά για να κερδίσουμε τα βλέμματα; Να κερδίσουμε μια πρόσκαιρη αποδοχή; Την εμπιστοσύνη ίσως κάποιου; Το λυπηρό είναι ότι δεν είναι μια και δυο οι περιπτώσεις. Νομίζω ότι πλέον υπάρχει έξαρση τέτοιων συμπεριφορών και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπούν. Νομίζω ότι ζούμε πλέον στην εποχή που η αυτοπροβολή έχει τον πρώτο λόγο, στην προσπάθεια μας να κερδίσουμε κάτι, να ζητήσουμε κάτι.
Για να πετύχουμε το σκοπό μας, δεν θα μιλήσουμε απότομα σε κάποιον, ακόμη κι αν αυτό του αξίζει, αλλά θα του χαμογελάσουμε με νόημα, διπλωματικά. Δεν θα δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό, αλλά θα υπερβάλουμε στην προσπάθεια μας να φανούμε. Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Είδα φωτογραφίες από ένα πάρτι που έκανε μια πολιτικός. Στις φωτογραφίες όλο φιλιά και αγκαλιές με όλο τον κόσμο. Κόσμος που πίσω από την πλάτη της, σούρνει τα εξ αμάξης. Μπορεί και η ίδια να κάνει το ίδιο. Και οι δυο πλευρές όμως έχουν ένα κοινό στόχο. Ο ένας να κερδίσει κάτι από τον άλλο. Κι έτσι κάνουν τα στραβά μάτια, φορούν τα ψεύτικα χαμόγελα τους και χασκογελούν στον φωτογραφικό φακό, θέλοντας να κοροϊδέψουν ποιους; Εμάς που γνωρίζουμε; Εμάς που ξέρουμε τι συμβαίνει στο παρασκήνιο και που είναι γεγονός πως αν μπορούσαν ούτε καλημέρα δεν θα αντάλλασαν; Εμάς που τους κρίνουμε ως «θεατρίνους», αφού εκείνη την στιγμή αντιλαμβανόμαστε ότι δίνουν ακόμη μια παράσταση, από τις πολλές; Να σου πω την αλήθεια; Τους λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους.
Γιατί είναι μίζερο να μην κάνεις παρέα με ανθρώπους που πραγματικά θέλεις και αγαπάς και να είσαι αναγκασμένος να συνυπάρχεις με άτομα που ούτε για καφέ δεν θα ήθελες να πας. Γιατί συμβιβάζονται και καταπίνουν τα πραγματικά τους αισθήματα, κι αφήνουν στην άκρη την ανάγκη για αλήθεια. Πηγαίνουν σε μέρη που ξέρουν ότι θα έχει κόσμο, απλά για μόνο για να τους δουν. Παρακολουθούν εκδηλώσεις με θέματα που δεν τους ενδιαφέρουν, γιατί κι εκεί πρέπει να τους δουν. Τα παίζουν όλα για όλα, απλά για να φανούν και να δείξουν τι; Κάτι που δεν είναι. Κι άντε από πολιτικούς να το δεχτώ, που είναι μέσα στο παιχνίδι οι δημόσιες σχέσεις και τα «δήθεν». Εσύ, αγαπημένε μου, γιατί τόσο θεαθήναι;
