Σίγουρα θυμάσαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι από παιδιά μεγαλώσαμε με φράσεις όπως «μη στεναχωριέσαι» ή «μη κλαις». Γιατί; Γιατί δεν έπρεπε να δείχνουμε αδύναμοι, έπρεπε να δείχνουμε ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας αγγίξει. Και κάπως έτσι μάθαμε να καταπιέζουμε τους εαυτούς μας και να βρίσκουμε άλλους τρόπους για να ξεσπάμε τον θυμό, τη στεναχώρια, τα νεύρα μας. Που; Στο ποτό, στο φαγητό, στο τσιγάρο, στις καταχρήσεις. Αυτό σκεφτόμουν τις προάλλες, όταν στεναχωρήθηκα με μια συμπεριφορά κι ασυναίσθητα μπήκα στο πρώτο ζαχαροπλαστείο που βρήκα και ξέσπασα το θυμό μου πάνω σε μια σοκολατόπιτα.
Πρέπει να μου πήρε και τέσσερις μπουκιές για να έρθω στα συγκαλά μου, να αφήσω στην άκρη του κουτάλι και να συνειδητοποιήσω ότι μάλλον κάτι λάθος έκανα εκείνη την στιγμή. Προφανώς δεν είμαι η μόνη. Προφανώς εκεί έξω, υπάρχουν πολλοί που μεγάλωσαν με την νοοτροπία να αντιμετωπίζουμε επιφανειακά τα όποια προβλήματα ξεπροβάλλουν στο διάβα μας. Που αντί να εκφράζουμε τον θυμό μας, να μιλάμε και να λέμε τι είναι αυτό που μας πειράζει, δεν κάνουμε τίποτα από αυτά, αλλά και οτιδήποτε ουσιαστικό για να αλλάξουμε κάποιες καταστάσεις, προφανώς γιατί περιμένουμε ο χρόνος να φέρει την όποια αλλαγή. Κι άντε εμείς σε αυτή την ηλικία μπορεί να έχουμε μάθει πλέον να αντιδράμε. Τα νέα παιδιά, αναρωτιέμαι, που προφανώς και μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο, όπως εμείς, όταν θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη κατάσταση, ένα πρόβλημα, πως θα αντιδράσουν; Δεν θα νιώσουν ότι πελαγοδρομούν; Δεν θα νιώσουν ότι χάνουν το έλεγχο, όταν δεν θα έχουν την δύναμη να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα; Αν με ρωτούσε ένα παιδί τώρα, θα του έλεγα πως δεν είναι κακό να προβάλεις αυτό που πραγματικά είσαι.
Τον αληθινό σου εαυτό. Δεν είναι κακό να δείχνεις τις αδυναμίες σου, να μιλάς με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό σου πρώτα και ύστερα στους άλλους γύρω σου, να μην κρύβεις τα κακώς κείμενα κάτω από το χαλί. Δεν λέω, καλή και χρυσή η άμυνα, αλλά όχι να την χρησιμοποιούμε συνεχώς. Γιατί θα έρθει η στιγμή, που θα νιώσεις τα συναισθήματα να έχουν στοιβαχτεί σε μια γωνιά του μυαλού σου κι άντε τότε να βγάλεις άκρη. Γιατί, πίστεψε με, δύσκολα θα βρεις. Απλά θα νιώσεις τη στεναχώρια σου να έρχεται και να σου κάνει ένα κόμπο στο λαιμό, κι εσύ στην προσπάθεια σου να μην δείξεις ευάλωτος, θα εξακολουθείς να προσποιείσαι τον δυνατό, μέχρι που θα κάνεις «μπαμ». Γι αυτό καλό είναι να προλαμβάνουμε τέτοιες καταστάσεις. Ας μην καταπιεζόμαστε. Ας μην προσπαθούμε να το παίζουμε συνεχώς δυνατοί και άτρωτοι. Είμαστε άνθρωποι, με τα πάνω και τα κάτω μας, τα σωστά και τα λάθη μας. Κι ένα από τα λάθη είναι να μην βλέπουμε πόσο κακό κάνουμε στον ίδιο μας τον αυτό αν καταπιέζουμε τα συναισθήματα μας. Αν θες να γελάσεις, κάνε το. Αν θέλεις να κλάψεις, επίσης. Αν δεν σε χωράει ο τόπος, σήκω φύγε. Αν είσαι θλιμμένος, κλείσου στο σπίτι σου. Βρες τον τρόπο να εκτονώσεις τη στεναχώρια σου, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρεις να πέσεις στα πατώματα και να βρεις τη δύναμη να σηκωθείς και πάλι, ακόμη πιο δυνατός.
