Ο Κιάνου Ριβς είναι γνωστός χρόνια τώρα ως ένας λαμπρός ηθοποιός, που μπορεί με ευκολία να παίξει τόσο χιουμοριστικούς, όσο και πιο δραματικούς ρόλους. Να όμως που ένας ηθοποιός δεν είναι μόνο αυτό. Τουλάχιστον ο συγκεκριμένος που μέσα από τα λεγόμενα και τα γραπτά του αποδεικνύεται και άνθρωπος που κρύβει μέσα του απίστευτη σοφία.
Και αν μη τι άλλο, αγαπημένε μου αναγνώστη, αυτό δεν το συναντάμε και πολύ συχνά, ειδικά σε ανθρώπους που είναι τόσο διάσημοι. Ο συγκεκριμένος ηθοποιός λοιπόν, ειδικά τον τελευταίο καιρό αρέσκεται στο να μοιράζεται τις σκέψεις του με τον κόσμο. Πρόσφατα έτυχε και έπεσα πάνω σε ένα κείμενο του και νομίζω ότι πρέπει να το διαβάσεις και να το απολαύσεις με την ευχή να αφήσει στον καθένα μας κάτι.
«Δεν μπορώ να είμαι κομμάτι ενός κόσμου όπου οι άντρες ντύνουν τις γυναίκες τους σαν πόρνες δείχνοντας οτιδήποτε θα έπρεπε να είναι πολύτιμο. Σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει η έννοια της τιμής και της αξιοπρέπειας, και όπου κάποιος δεν μπορεί να βασιστεί σε αυτές όταν λέει «υπόσχομαι». Όπου οι γυναίκες δεν θέλουν παιδιά και οι άντρες δεν θέλουν οικογένεια. Όπου τα κορόιδα πιστεύουν ότι είναι επιτυχημένα πίσω από το τιμόνι των αυτοκινήτων των πατεράδων τους, και ένας πατέρας που έχει λίγη δύναμη προσπαθεί να σας αποδείξει ότι είστε ένα τίποτα.
Όπου οι άνθρωποι αναληθώς δηλώνουν ότι πιστεύουν στον Θεό, με ένα ποτήρι με αλκοόλ στα χέρια τους και την έλλειψη κάθε κατανόησης για την θρησκεία τους. Όπου η έννοια της ζήλιας θεωρείται ντροπιαστική και η ευπρέπεια είναι μειονέκτημα. Όπου οι άνθρωποι ξέχασαν την αγάπη και απλά ψάχνουν για τον καλύτερο σύντροφο. Όπου οι άνθρωποι επιδιορθώνουν κάθε θρόισμα στο αμάξι τους κάνοντας οικονομία σε λεφτά και χρόνο και μοιάζουν τόσο φτωχοί που μπορούν να κρυφτούν μόνο πίσω από ένα ακριβό αμάξι. Όπου τα αγόρια σπαταλάνε τα χρήματα των γονιών τους στα κλαμπ, πιθηκίζοντας πρωτόγονους ήχους και τα κορίτσια τους ερωτεύονται γι αυτό.
Όπου οι άντρες και οι γυναίκες δεν είναι εδώ και καιρό αναγνωρίσιμοι και όλο αυτό ονομάζεται ελευθερία επιλογής , αλλά αυτοί που επιλέγουν ένα διαφορετικό μονοπάτι είναι στιγματισμένοι ως καθυστερημένοι δεσπότες. Επιλέγω το μονοπάτι μου, αλλά είναι κρίμα που δεν βρήκα παρόμοια κατανόηση στους ανθρώπους εκείνους που ευχόμουν να την βρω πιο πολύ». Εσύ, αγαπημένε μου αναγνώστη, έχεις βρει το δικό σου μονοπάτι;
