Πολλές φορές σκέφτομαι πως αντέχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι δέχονται σκληρή κριτική. Ας πούμε για παράδειγμα οι πολιτικοί. Κάτω από μια είδηση που αφορούσε συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο, έβλεπα να υπάρχουν εκατοντάδες σχόλια πολιτών, οι οποίοι τον σκυλοέβριζαν. Εκεί θα μου πεις δεν μιλάμε για κριτική, αλλά για κάτι άλλο. Κι αυτό το κάτι άλλο, νομίζω ότι δεν συνηθίζεται. Παρ’ όλα αυτά διακρίνω σε πολλούς ανθρώπους αυτό το γνώρισμα. Το να μην ενοχλούνται από την παντός είδους κριτική που θα τους γίνει.
Είτε είναι ένας επιχειρηματίας που θα του πουν ότι το προϊόν του δεν είναι καλό, είτε από έναν μαγαζάτορα που θα του παραπονεθούν ότι το φαγητό του δεν τους άρεσε, για το οτιδήποτε. Υπάρχει όμως και ένα ποσοστό ανθρώπων που φοβούνται την κριτική. Δεν τους αδικώ. Έτσι έμαθαν. Έτσι μεγάλωσαν. Κλεισμένοι στο γυάλινο κλουβί, όπου κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να τους πειράξει. Γι αυτό φρόντισαν κάποιοι, που τους άφησαν να πιστεύουν ότι εσαεί μπορεί να συνέχιζε να γίνεται αυτό. Μέχρι την στιγμή που έρχεται η πρώτη «σφαλιάρα» και συνειδητοποιείς πως μάλλον δεν είναι έτσι τα πράγματα. Θα μου πεις, υπάρχει κανείς εκεί έξω που του αρέσει να του υπενθυμίζουν τα κακώς κείμενα του; Ίσως όχι. Γιατί είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι όντως διαθέτεις κακώς κείμενα. Πράγματα στα οποία δεν είσαι καλός. Που χωλαίνεις.
Που δεν τα καταφέρνεις, βρε αδελφέ. Κι αυτό, όταν έρχονται και μας το λένε, ε, προφανώς και μας κακοφαίνεται. Γιατί μέχρι τότε, θεωρούσαμε ότι όλα τα κάναμε καλά, πως δεν είχαμε υποπέσει σε λάθη που έπρεπε άμεσα αν τα διορθώσουμε. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου, ότι έχουμε δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο μοντέλο για το τι είμαστε, που όταν έρχεται κάποιος να μας υπενθυμίσει ότι έχουμε και τα τρωτά μας, εκπλησσόμαστε. Κι όμως, ξέρεις κάτι; Η κριτική, όταν γίνεται καλοπροαίρετη, και πίστεψε με αυτό το καταλαβαίνεις όταν συμβαίνει, είναι όμορφο πράγμα. Ειδικά όταν προέρχεται από άτομα που εκτιμάς και ξέρεις ότι ποτέ δεν θα σου έλεγαν κάτι απλά για να σε πληγώσουν ή να σε θίξουν. Όταν λοιπόν κάποιος σου απευθυνθεί με ευγένεια και καλοσύνη, όσο άσχημο κι αν είναι αυτό που θα σου επισημάνει, είναι σίγουρο ότι θα το εκτιμήσεις, θα σε προβληματίσει και θα δεις που στο τέλος θα συμφωνήσεις μαζί του.
Γι αυτό να δέχεσαι την κριτική. Να την αποζητάς. Την κριτική που γίνεται απέναντι σου με σεβασμό, όχι αυτή που διακρίνεις εμπάθεια. Άνοιξε τα αυτιά σου λοιπόν και άκου τι έχει να σου πει ο άλλος. Μόνο καλύτερος μπορεί να γίνεις.
