Πολύ θύμωσα με τον εαυτό μου τις προάλλες, αγαπημένε μου αναγνώστη, όταν το πρωί ξύπνησα και είπα στον εαυτό μου ότι θα προσέξω λίγο παραπάνω στο τι θα φάω, γιατί το προηγούμενο βράδυ έκανα κι εγώ σαν άνθρωπος τις παρασπονδίες μου, και μέχρι το βράδυ είχα ξεχάσει την όποια υπόσχεση είχα δώσει στον εαυτό μου και το ξημέρωμα με βρήκε με βαρυστομαχιά από τα σουβλάκια που είχα φάει. Την επόμενη μέρα, ξύπνησα και υποσχέθηκα ότι αυτό μου το σφάλμα δεν θα πρέπει να επαναληφθεί. Και με αφορμή αυτό το γεγονός, σκεφτόμουν πόσες και πόσες φορές έχουμε πει ότι «αυτή θα είναι η τελευταία φορά». Η τελευταία φορά που θα φας ένα γλυκό. Η τελευταία φορά που θα θυμώσεις χωρίς λόγο.
Η τελευταία φορά που θα μαλώσεις για ασήμαντη αφορμή. Η τελευταία φορά που θα κάτσεις στο κρεβάτι, χωρίς να κάνεις τίποτα. Η τελευταία φορά που αφήνεις τους άλλους να αποφασίσουν για σένα. Η τελευταία φορά που κάνεις κακό στον ίδιο σου τον εαυτό. Πόσες φορές δεν ήταν αυτή η «τελευταία φορά»; Μέχρι που αποδείχθηκε ότι δεν ήταν κι εσύ σήκωσες ψηλά τα χέρια και αθώωσες εν ριπή οφθαλμού τον εαυτό σου, γιατί προφανώς δεν ήταν δικό σου το σφάλμα. Φταίει που τα σουβλάκια από τη γειτονιά σου είναι πεντανόστιμα και το εκμέκ που φτιάχνει το ζαχαροπλαστείο είναι για να γλύφεις και τα δάχτυλα σου.
Φταίει που οι άλλοι βρίσκουν πάντα λόγο για να σε κάνουν να θυμώσεις και να βγεις έξω από τα ρούχα σου. Φταίει που σε προκαλούν και έρχονται έτοιμοι για καυγά κι εσύ αντιδράς αναλόγως. Φταίνε πάντα όλοι οι άλλοι γύρω σου, εκτός από εσένα. Και έτσι καταλήγεις να μένεις με τα θέλω σου να κρέμονται από μια κλωστή, να προσπαθείς να μη θυμάσαι για να μη νιώσεις άσχημα κατανοώντας πως δεν έχεις πετύχει και τίποτα σπουδαίο, να νιώθεις θλίψη που δεν μπορείς να επιβληθείς στον ίδιο σου τον εαυτό, ακόμη και απαγορεύοντας του να φάει μια σοκολάτα. Θα μου πεις όλοι μας τα ίδια κάνουμε. Δεν θα διαφωνήσω.
Το θέμα είναι όμως γιατί; Τι είναι που μας βάζει κάθε φορά εμπόδια; Αν με ρωτάς, νομίζω ότι δεν είναι τίποτα από εκτός από εμάς. Γιατί καλά τα «θέλω» και τα όνειρα, όταν όμως δεν κάνεις την αυτοκριτική σου, όταν δεν αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, δεν σε βοηθά στο να γίνεις καλύτερος, να πας ένα βήμα παραπέρα. Αν κατανοήσουμε ότι για τις πράξεις μας εμείς και μόνο ευθυνόμαστε, ίσως να μπορέσουμε να αλλάξουμε νοοτροπία. Δεν φταίει η κακούργα η κοινωνία, όχι πάντα τουλάχιστον, για όσα στραβά μας συμβαίνουν, ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, επιτέλους.
