Φτάνει μια άσχημη στιγμή, όπως μια αρρώστια δικού μας προσώπου, για να μας κάνει να καταλάβουμε πόσο σημαντικοί είναι ορισμένοι άνθρωποι στη ζωή μας. Αυτό μου έλεγε μια φίλη μου τις προάλλες, της οποίας ο πατέρας νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο, ευτυχώς είναι καλά ο άνθρωπος. Η φίλη μου, θυμήθηκε ιστορίες με τον πατέρα της, απ’ όταν ήταν μικρή, αλλά και όλες εκείνες τις φορές, άθελα της ή πάνω στα νεύρα της, δεν του φέρθηκε και με τον καλύτερο τρόπο. Και ποιος δεν το κάνει αυτό; Αλληλοπληγωνόμαστε συνεχώς με τους γονείς μας , κι όμως είναι οι μόνοι άνθρωποι στη ζωή μας, που μας έχουν αγαπήσει, ακόμη και όταν ήμασταν ένας σπόρος μέσα στην κοιλιά της μάνας μας.
Συζητώντας με τη φίλη μου, αναρωτιόταν πως είναι δυνατόν να μας ενδιαφέρει η γνώμη και η σχέση μας με όλους τους υπόλοιπους, ενώ τους γονείς μας τους θεωρούμε τόσο δεδομένους που δεν τους δίνουμε σημασία. Ποιους; Τους ανθρώπους που μας αγαπούν ανιδιοτελώς, που θα έδιναν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς καλά, που κάνουν τα πάντα για να μην μας λείψει τίποτα. Είναι λίγο ακαταλαβίστικο, αλλά συμβαίνει, αγαπημένε μου. Στους γονείς μας, ακόμη και αν δεν τους το λέμε, αναγνωρίζουμε ότι χρωστάμε πολλά. Την ίδια μας την ύπαρξη.
Αυτά που μας δίδαξαν, για όσα συμμάχησαν μαζί μας, γιατί μπορούν με μια ματιά και καταλαβαίνουν αν είμαστε καλά ή όχι. Ότι και αν κάνουμε εμείς για να μπορέσουμε να τους ανταποδώσουμε κάτι, πάλι θα φαντάζει μικρό απέναντι σε όσα έχουν κάνει αυτοί για εμάς, με πιο σημαντικό όλων, ότι μας άφησαν εντελώς ελεύθερους να κάνουμε αυτό που θέλουμε, χωρίς να αναμειχθούν, παρά μόνο να μας συμβουλεύσουν. Ακόμη και όταν ήταν αντίθετοι με αυτό που πάμε να κάνουμε, πάντα βοηθούσαν, πάντα ήταν εκεί. Μόνο ένας αγνώμον δεν θα αναγνώριζε τα εφόδια που πήρε από τους γονείς τους, το τι στερήθηκαν εκείνοι για να μη μας λείψει εμάς τίποτα, για να μας βλέπουν να πηγαίνουμε μπροστά και εκείνοι να είναι υπερήφανοι για ότι πετύχαμε. Εντάξει, δεν λέμε ψέματα. Πολλές φορές μαλώνουμε, λέμε κουβέντες, εκνευριζόμαστε, αλλά δεν τους αλλάζουμε με τίποτα.
Για όλα εκείνα τα «τι έχεις; δεν μου φαίνεσαι καλά», «μην βγαίνεις έξω λουσμένος», «θέλεις κάτι να φας» που μας λένε και ενώ τους γκρινιάζουμε, βαθιά μέσα μας τους ευχαριστούμε που μας νοιάζονται. Είναι οι γονείς μας, κι ας μας φέρονται σαν να είμαστε μωρά πολλές φορές. Ακόμη και αν ξέρουν ότι τους αγαπάμε, ξέρω, φαντάζει για κάποιο λόγο δύσκολο, αλλά ας μην ξεχνάμε να τους πούμε μια καλή κουβέντα. Δεν το αξίζουν, μετά από όσες θυσίες έχουν κάνει για εμάς;
