Αναρωτιόμουν τις προάλλες, αγαπημένε μου αναγνώστη, τι ακριβώς θα ήταν αυτό που θα ήθελα να πω, αν εκ των προτέρων γνώριζα ότι τα λόγια μου δεν θα τα παρεξηγούσε κανείς, πως κανένας δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να με κρίνει, κανένας δεν θα αντιδρούσε. Αλήθεια, σε έχει απασχολήσει, έχεις σκεφτεί κάτι ανάλογο κι εσύ; Η αφορμή για τη σκέψη μου αυτή ήταν το γεγονός μιας φράσης που άκουσα τυχαία στο δρόμο που έλεγε «μη το πεις πουθενά, δεν θέλω να ακούσω κουβέντες». Φοβάται ο κόσμος.
Φοβάται να μιλήσει και συνειδητοποιώ ότι πόσα πράγματα δεν τολμάμε να εκστομίσουμε και τα κρατάμε μέσα μας, μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε. Έχεις αναρωτηθεί γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί να φοβόμαστε πως θα κρίνει κάποιος τα λεγόμενα μας; Γιατί να φοβόμαστε να εκφέρουμε άποψη μήπως και μας κατακρίνει ο συγγενής, ο γείτονας, ο συνάδελφος; Ο καθένας από εμάς έχει και μια άποψη και είναι ελεύθερος να την εκφράζει. Πως έχουμε όμως καταλήξει να φοβόμαστε να ανοίξουμε το στόμα μας, μη τυχόν και ακούσουμε κάτι που θα μας δυσαρεστήσει, αλήθεια, ακόμη δεν έχω καταλάβει. Αν με ρωτάς, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχουμε εμείς.
Στην προσπάθεια μας να μην πούμε κάτι που θα πειράξει, που θα φέρει αντιδράσεις, που θα αποδείξει ότι δεν γνωρίζουμε και τόσο καλά κάποια θέματα, έχουμε θέσει διάφορους περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου μας. Έχουμε καταντήσει να σταματήσουμε κιόλας να αστειευόμαστε, μην τύχει και κάποιος παρεξηγηθεί. Μεταξύ μας τώρα, αγαπημένε μου. Πάμε καλά; Αν κάποιος τα έχει καλά με τον εαυτό του, όταν γνωρίζεις ποιος είσαι και τι είναι και οι άλλοι γύρω σου, δεν θα σε νοιάξει ακόμη και μια χαζομάρα να πεις κάποια στιγμή.
Ούτε εκείνοι θα σε παρεξηγήσουν ακριβώς γιατί θα ξέρουν ποιος είσαι. Αυτό λοιπόν που σταματήσαμε να εκφραζόμαστε, να λέμε το πώς αισθανόμαστε και γεμίσαμε από «πρέπει» και «μη» ας το ξανακοιτάξουμε λίγο. Εντάξει, κατανοητό να θέλει ο καθένας να γίνεται αρεστός, αλλά το να μην εκφράζεται μόνο και μόνο για να γίνει συμπαθής, δεν το λες και φυσιολογικό. Ας αφήσουμε λίγο τα όρια. Δεν βοηθάνε πάντα, ειδικά όταν πρόκειται για θέματα ελευθερίας. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ανθρώπους να μιλάνε και πάλι ελεύθερα. Χωρίς να φοβούνται ότι με αυτά που θα πουν θα παρεξηγηθούν.
Χωρίς να φοβούνται ότι αυτά που σκέφτονται ίσως σε κάποιους δεν είναι αρεστά. Κλείνω τα μάτια και βλέπω ότι αρχίζουμε και πάλι να μιλάμε μεταξύ μας. Χωρίς να πιεζόμαστε. Ανοίγω τα μάτια και λέω στον απέναντι μου κάτι που σκεφτόμουν για καιρό και τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Διαπίστωσα ότι συμφωνούσε μαζί μου, ασχέτως αν εγώ ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα διαφωνούσε. Ήταν και αυτό μια αρχή και μια νίκη.
