Ξεκινάς ωραία και καλά να πας στη δουλειά σου. Βγαίνεις έχοντας απίστευτη διάθεση, ένας Θεός ξέρει γιατί, είτε περπατάς, είτε χρησιμοποιείς κάποιο μεταφορικό μέσο, είτε οδηγείς και μόλις μπλέκεις στην κίνηση χάνεται κάθε σου όρεξη, που μέχρι πριν από λίγο είχες. Γιατί; Δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει, αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά στο δρόμο βγάζουμε πλέον όλα τα ζωώδη ένστικτα μας.
Γιατί μη μου πεις, ότι δεν είναι πλέον σύνηθες το φαινόμενο να παρατηρείς στο δρόμο ανθρώπους να τσακώνονται μεταξύ τους, πολλές φορές για ασήμαντη αφορμή. Έχω δει άνθρωπο να κατεβαίνει από τη μηχανή του, στην οποία είχε και συνοδηγό, και να καβαλάει το καπό αυτοκινήτου ενός συμπολίτη, γιατί προηγουμένως εκείνος του είχε κορνάρει, θεωρώντας ότι είχε αργήσει να ξεκινήσει ανάβοντας το πράσινο. Μόνο στα χέρια δεν πιάστηκαν κι αυτό χάρη στον συνοδηγό που λέγαμε που φάνηκε πιο ψύχραιμος.
Η αλήθεια είναι ζώντας τις περισσότερες ώρες στο κέντρο του Βόλου είναι άπειρα τα παραδείγματα που μπορώ να σου αναφέρω. Με συμπολίτες να αλληλοβρίζονται, να χρησιμοποιούν χυδαίες εκφράσεις, να δείχνουν τέτοιο ζήλο πάνω στο τιμόνι. Όταν κάποιος δικός μου άνθρωπος αντιδρά με κάποιον άλλον οδηγό, ενώ κρατάει τιμόνι, προσπαθώ να τον συνετίσω, λέγοντας το πολύ απλό. Δεν ξέρεις πως μπορεί να αντιδράσει ο άλλος.
Αν προηγουμένως έχει μαλώσει με την γυναίκα του, αν έχει προβλήματα στη δουλειά του, αν τον προβληματίζει το οτιδήποτε και πως μπορεί αυτό να σταθεί η αφορμή για να σου επιτεθεί. Έχουμε γίνει αγενείς, η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου, και όχι μόνο στους δρόμους. Αναρωτιέμαι καμιά φορά που την κρύβαμε τόση αγένεια. Τόσο θυμό. Τέτοια οργή. Μας έκαναν χειρονομία; Θα κάνουμε κι εμείς. Μας βρίζουν.
Δέκα φορές θα βρίσουμε περισσότερο. Και κάπως έτσι θεωρούμε ότι δείχνουμε τη θαρραλέα πλευρά του εαυτού μας. Η αλήθεια όμως είναι ότι αλλού εντοπίζω το πρόβλημα. Στο ότι εκτός του ότι δεν έχουμε διάθεση, πολλές φορές «θολώνουμε» από τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις και ξεχάσαμε πως είναι να επικοινωνούμε.
Να λύνουμε τα θέματα μας με συζήτηση. Να κοιτάζουμε ο ένας στον άλλο στα μάτια και να απαντάμε πρώτα με σεβασμό και φυσικά με τα ανάλογα επιχειρήματα. Ακόμη κι αν η άποψη που ακούμε δεν μας αρέσει, ακόμη κι αν διαφωνούμε. Αν λοιπόν στο διάβα σου βρεθεί εκείνος ο «νταής» που θα θελήσει να σε προσβάλει με τον τρόπο του, απλά μην του απαντήσεις. Σε μια κοινωνία που έχει κάνει την αγένεια δεύτερη φύση της, νομίζω ότι η επιλογή του να παραμένεις ευγενής είναι μονόδρομος. Άλλωστε ποιος θέλει να είναι ίδιος με όλους τους άλλους;
