Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος, αγαπημένε μου αναγνώστη, που σε κάποια φάση της ζωής του, όταν έφτασε στο σημείο του απολογισμού, δεν μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί όλους εκείνους τους ανθρώπους που θεωρεί ότι πλήγωσε, απογοήτευσε, αδίκησε. Που δεν μπήκε στη διαδικασία, έστω και μετά από χρόνια, να προσεγγίσει συγγενείς, παλιούς φίλους, παλιές αγάπες για να απολογηθεί για μια λανθασμένη συμπεριφορά. Μη μου πεις ότι δεν το έχεις κάνει κι εσύ, να κάθεσαι και να κάνεις διαλόγους στο μυαλό σου, για το τι και πως θα πεις, έστω κι αν ξέρεις πως είναι δύσκολο να γίνουν πραγματικότητα. Το βρίσκω πολύ τίμιο αυτό εκ μέρους όσων ανθρώπων των κάνουν.
Γιατί δεν κρατάνε μέσα τους εγωισμό, έχουν αναγνωρίσει, έστω και με καθυστέρηση, τα λάθη που έχουν κάνει και το μέσα τους «τρώει» στο να ζητήσουν μια συγνώμη. Ίσως βέβαια να το κάνουν, όχι γιατί όντως αναγνωρίζουν ότι πείραξαν κάποιον τρίτο, αλλά για να μην αισθάνονται οι ίδιοι άσχημα. Για να πέφτουν στο κρεβάτι για ύπνο και να μην νιώθουν τύψεις. Για να μην θεωρήσουν ότι δεν έκαναν κάτι. Μέχρι εδώ όλα καλά. Από τον εαυτό του όμως κάποιος από εμάς έχει ζητήσει συγνώμη;
Γιατί αν σε κάποιον την «χρωστάμε» δεν είναι άλλος από εμάς. Για όσα κάναμε ή δεν κάναμε, για όσα είπαμε ή φοβηθήκαμε να πούμε, για όσα πιστέψαμε, ενώ ξέραμε πως δεν ήταν αλήθεια. Αν από κάπου λοιπόν πρέπει να ξεκινήσεις να απολογείσαι, είναι από εσένα. Για όλα όσα σε άφησες να πιστεύεις, για τα όνειρα που έκανες, αλλά δεν τόλμησες να βάλεις μπρος για να υλοποιήσεις, για την προσπάθεια που δεν κατέβαλες όταν έπρεπε για να πετύχεις έναν στόχο σου.
Πες συγνώμη για όλες εκείνες τις σκέψεις και τις υποθέσεις που έκανες, ξημεροβραδιάζοντας πάνω στο κρεβάτι και τα δάκρυα που σπατάλησες για ανθρώπους που στο τέλος αποδείχθηκε ότι δεν άξιζαν. Κοίταξε τον καθρέφτη σου και ζήτα συγνώμη που δεν βρήκες το θάρρος να αντιπαρατεθείς όταν κάποιος σε υποβίβαζε, όταν κάποιος σου μιλούσε άσχημα, για το γεγονός ότι πάντα οι άλλοι ήταν προτεραιότητα για σένα και όχι εσύ ο ίδιος.
Πες συγνώμη που ήθελες οι άλλοι να είναι χαρούμενοι και την ίδια στιγμή παραμελούσες εσένα. Δεν είναι εύκολο το ξέρω. Αλλά νομίζω ότι θα γίνει ευκολότερο από την στιγμή που θα αναγνωρίσεις στον εαυτό σου ελαφρυντικά και κατανοήσεις ότι τα λάθη είναι για όλους, αρκεί να τα αναγνωρίζουμε, να τα διορθώνουμε και να πηγαίνουμε παρακάτω. Μην το καθυστερούμε λοιπόν. Ας ξεκινήσουμε από σήμερα κιόλας να μας αγαπάμε, να μας φροντίζουμε, να κοιτάμε και τις δικές μας ανάγκες και να αφήνουμε τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις να περνούν, χωρίς να μας αγγίζουν. Δύσκολο, αλλά όχι κι ακατόρθωτο. Τι λες;
