Όσοι είστε γονείς θα κατανοήσετε αμέσως. Άλλοι πάλι, ίσως από φόβο για το γεγονός αυτό δεν τολμούν ούτε να σκεφτούν ότι θα είναι υπεύθυνοι για κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να έχεις την ευθύνη να μεγαλώσεις ένα παιδί. Όχι τόσο από υλικής πλευράς. Μιλάω για την ανατροφή του γενικότερα ως άνθρωπο. Θα μου πεις εκατομμύρια παιδιά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, σιγά το δύσκολο. Εντάξει, δε διαφωνώ ότι θέλει ιδιαίτερες σπουδές για να μεγαλώσει ένα παιδί, αλλά δεν θέλει να επιδείξεις και την κατάλληλη προσοχή;
Σου γράφω εκ του ασφαλούς αυτή τη στιγμή, γιατί δεν ξέρω πως είναι να συνυπάρχεις και να μεγαλώνεις παράλληλα με ένα παιδί. Αν κάτι όμως θα προσπαθούσα να κάνω, αν είχα, θα ήταν να του αφήνω ελεύθερο χώρο και χρόνο να ονειρεύεται. Γιατί, σε αντίθεση με ότι εμείς πράττουμε και πιστεύουμε, τα παιδιά έχουν τις δικές τους επιθυμίες και αν είναι δυνατόν ένας γονιός να μην τους δώσει την ευκαιρία να τις πραγματοποιήσουν. Αν με ρωτάς, αυτός είναι και ο ρόλος ενός γονιού. Να δίνει εκείνα τα εφόδια, την ώθηση έτσι ώστε να «σπρώξει» το παιδί του να έρθει πιο κοντά στα όνειρα του. Σε αυτό ναι, μαζί τους κι εγώ. Άλλο αυτό όμως, κι άλλο να βλέπω και να ακούω γονείς να μιλάνε για τις ζωές των παιδιών τους λες και πρόκειται για τις δικές τους. Να κάνουν σχέδια για εκείνα, χωρίς να τα ρωτούν.
Να βγάζουν τα απωθημένα τους πάνω σ’ εκείνα. Είναι δυνατόν επειδή κάποιος δεν κατάφερε να γίνει δάσκαλος, σώνει και ντε να πρέπει να πείσει το παιδί του να γίνει εκείνος; Είναι δυνατόν, επειδή κάποιος δεν κατάφερε να κάνει πρωταθλητισμό, σώνει και ντε να τρέχει το παιδί του σε γήπεδα με το ζόρι, όταν βλέπει πως δεν διαθέτει αθλητικό ταλέντο; Μπορεί να το κάνουν υποσυνείδητα, το κάνουν όμως και είναι ότι χειρότερο να επιβάλλεις στο παιδί σου να κάνει κάτι που δεν έχει επιλέξει. Αν με ρωτάς, θεωρώ πως κανένα παιδί δεν έρχεται σε αυτό τον κόσμο για να συνεχίσει την δική μας εξέλιξη και πορεία. Ο καθένας ότι μπορεί κάνει για τον δικό του εαυτό και μόνο.
Ακολουθεί τα δικά του θέλω και όνειρα. Αν το όνειρο του είναι να γίνει ζωγράφος, αυτό θα πρέπει να κάνει κι όχι κάτι που οι γονείς του έχουν αποφασίσει εκείνοι γι αυτόν. Η ζωή του ανήκει γι αυτό ο κάθε ένας που γίνεται γονιός θα πρέπει να το αφήνει να ακολουθεί το δικό του δρόμο και να παρατηρεί διακριτικά κάθε του βήμα. Τα παιδιά, είναι ελεύθερα πλάσματα που χρειάζονται απλά υποστήριξη κι όχι καθοδήγηση για το τι θα κάνουν. Υποστήριξη και μπόλικη αγάπη χρειάζονται μόνο, α, και σεβασμό στα θέλω τους. Δεν είναι δύσκολο.
