Σαφώς και έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που νιώθουμε άδειοι και μη ολοκληρωμένοι. Δεν μας ευχαριστεί τίποτα, ότι και να κάνουμε, όπου και να πάμε, με όποιον και αν βρεθούμε. Ανικανοποίητοι στο μέγιστο βαθμό. Να πιστεύεις ότι ακόμη και άλλα τόσα να κάνεις, δεν πρόκειται να σε ευχαριστήσουν και να αναζητάς το κάτι περισσότερο. Θα μου πεις, σιγά το νέο, αγαπημένε μου αναγνώστη. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, το έχει νιώσει αυτό το συναίσθημα.
Άλλος γιατί θεωρεί ότι έχει μείνει στάσιμος, άλλος γιατί βαριέται, άλλος γιατί δεν κάνει ουσιαστικά πράγματα που να του προσφέρουν χαρά, πολλοί παράγοντες μπορεί να σε επηρεάσουν, δε λέω. Και έρχεται εκείνη η στιγμή που θα έκανες τα πάντα για να ξεφύγεις, έστω για λίγο. Να βρεις εκείνο το μαγικό τρόπο που θα ανατρέψει τα μέχρι εκείνη τι στιγμή δεδομένα σου και θα σε κάνει να αναθεωρήσεις.
Που θα σε κάνει να ξεφύγεις, βρε αδελφέ από εκείνη τη φάση που πιστεύεις ότι σε αφήνει πίσω. Εννοείται ότι καταλαβαίνω τους ανθρώπους που είχαν συνηθίσει σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και σήμερα, λόγω των καταστάσεων, δεν μπορούν να κάνουν ότι έκαναν στο παρελθόν και φυσικά θέλουν να ξεφύγουν από την όποια ρουτίνα και να βρουν εκείνο το «κάτι» που θα τους κάνει και πάλι να αποκτήσουν ένα νόημα. Αναρωτιέμαι όμως. Μέχρι που είναι διατεθειμένος κάποιος να φτάσει για να πετύχει κάτι τέτοιο; Θα μπορούσε να αλλάξει εντελώς τα μέχρι τώρα δεδομένα του προκειμένου να βρει εκείνο το χαμένο συστατικό που θα προσθέσει νόημα στη ζωή του ή θα τον έπιανε φόβος, αναλογιζόμενος την τόση μεγάλη αλλαγή; Σκεφτόμουν, ξαπλωμένη στην παραλία, αν ερχόταν αυτή τη στιγμή κάποιος ένα εισιτήριο, χωρίς επιστροφή, πως θα αντιδρούσα;
Αν ερχόταν ένας άγνωστος και μου έδινε την ευκαιρία να πάω κάπου που δεν θα ήταν τίποτα σίγουρο, που τίποτα δεν θα είχα ως δεδομένο, απλά και μόνο έχοντας την δυνατότητα να δημιουργήσει κάτι από την αρχή, έτσι όπως το έχω εγώ στο μυαλό μου, πως θα αντιδρούσα; Αν μου έλεγε ότι θα πρέπει να ξεχάσω τη ζωή μου έτσι όπως είναι σήμερα, όλες μου τις συνήθειες, να αφήσω το Βόλο και να τραβήξω έναν δρόμο άγνωστο για μένα, θα το τολμούσα; Άντε, να δώσεις τώρα απάντηση. Το παίρνεις το ρίσκο ή όχι; Αφήνεις πίσω σου φίλους, οικογένεια, δουλειά για κάτι που δεν γνωρίζεις πως θα πάει; Το θέμα σηκώνει μεγάλη ανάλυση, αλλά όπως έσπευσε να μου πει ένας φίλος, όταν του έλεγα τους προβληματισμούς μου, σημασία έχει να ξέρεις το λόγο που θέλεις να φύγεις, ή όπως μου είπε, αν υπάρχει λόγος για να μείνεις. Προς το παρόν, για το δεύτερο, βρίσκω πολλούς, ευτυχώς.
