Είσαι νέα εσύ, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, μου είπε μια γειτόνισσα που με είδε τις προάλλες. Νέα; σκέφτηκα. Γιατί μερικές φορές νιώθω ηλικιωμένη, χειρότερα και από 80αρα. Φταίει η καθημερινότητα που σε βάζει στο τριπάκι της και σου «ρουφάει» όλη την ενέργεια, αλλά ναι, δεν παύει να είμαι νέα. Να κάνω όνειρα και να είμαι αποφασισμένη πλέον πως ότι και να συμβεί, θα προσπαθήσω τουλάχιστον να τα πραγματοποιήσω. Τα πράγματα που έχουμε να κάνουμε είναι τόσα πολλά. Έχουμε να δούμε και να ακούσουμε ακόμη πόσα. Θέλουμε να γευτούμε, να μην αφήσουμε στιγμή να πάει χαμένη, έστω και αν ο χρόνος είναι περιορισμένος. Θέλουμε να ταξιδέψουμε από άκρη σε άκρη, να ανακαλύψουμε μέρη, να γνωρίσουμε ανθρώπους. Τρέχουμε, με μυαλό και πόδια, αλλά για περίμενε λίγο.
Τι ακριβώς κυνηγάμε, έχουμε καταλάβει; Τι είναι αυτό που θέλουμε να προφτάσουμε; Γιατί δίνουμε τέτοιο αγώνα, παλεύοντας με τον χρόνο; Γιατί έχουμε γίνει εμμονικοί; Γιατί βιαζόμαστε τόσο και πάνω στη βιασύνη μας τα κάνουμε όλα γρήγορα και μερικές φορές πρόχειρα; Μεγαλώνουμε, αγαπάμε, μορφωνόμαστε, αλλά όλα γρήγορα. Έτσι μάθαμε πλέον όμως. Φταίνε και οι ρυθμοί της ζωής που σου επιβάλλουν το ρυθμό που θα τρέξεις. Οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές, το ίδιο και οι συνθήκες. Ίσως μερικά χρόνια πιο πριν τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Πιο ξεκάθαρα. Ήξερες που πατούσες και που βρίσκεσαι. Σήμερα έχουμε τόσα πολλά να κάνουμε, αλλά το κυριότερο, να προλάβουμε να ζήσουμε καταστάσεις. Που σημαίνει ότι πρέπει να τρέξουμε. Για να προλάβουμε. Αλλά και για να μην μας προλάβει και ο διπλανός μας, που τρέχει εξίσου γρήγορα, και ίσως να έχει πετύχει και παραπάνω πράγματα από εμάς. Και σκέφτομαι τώρα, αγαπημένε μου αναγνώστη. Καλό να έχει κάποιος στόχους. Καλό να ρίχνεται στη μάχη. Καλό να πολεμά. Αλλά για στάσου λίγο. Δες τι προσπέρασες, τι δεν είδες σε όλη αυτή τη διαδρομή του «μαραθωνίου».
Δεν λέω καλά τα όνειρα και οι φιλοδοξίες, όμως αλήθεια φτάνουν αυτά για να γίνεις ευτυχισμένος στο τέλος; Τη στιγμή που όλοι μας τρέχουμε για να προλάβουμε, προσπερνάμε πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις. Τρέχουμε, αλλά δεν σταματάμε να λέμε στους εαυτούς μας πως έχουμε στόχους. Μέχρι την στιγμή που θα πέσουμε κάτω και θα χτυπήσουμε, θα ξαποστάσουμε για λίγο και θα συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά δεν άξιζε και τέτοιο τρεχαλητό. Γιατί δεν γεύτηκες, δεν αφέθηκες, δεν έζησες, δεν μαγεύτηκες από τα τοπία, δεν σταμάτησες να τα θαυμάσεις, άφησες τους ανθρώπους που ήθελαν να σε ακολουθήσουν, αλλά δεν σε προλάβαιναν, δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το ρυθμό σου. Αν μειώναμε λίγο τους γρήγορους ρυθμούς; Αν προτιμήσουμε τα αργά και σταθερά βήματα; Αν γίνουμε λίγο παραπάνω παρατηρητικοί; Αν απολαμβάνουμε την διαδρομή, αφού εκεί μέσα κρύβονται όλα τα όμορφα; Τα καλά λένε έρχονται όταν αφεθείς. Τι έχουμε να χάσουμε; Ας προχωρήσουμε και όλα θα γίνουν.
