Με αφορμή τα παράπονα που έκανε ένας φίλος μου ότι πλέον δεν βλεπόμαστε τόσο συχνά όσο μπορεί παλιότερα, σκεφτόμουν, αγαπημένε μου αναγνώστη, με ποια σειρά επιλέγουμε να κάνουμε πράγματα στην καθημερινότητα μας. Τι θεωρούμε πιο σημαντικό; Αν κρίνω εκ του αποτελέσματος, μάλλον το περισσότερο βάρος το ρίχνουμε στην δουλειά. Πως αλλιώς να γίνει, θα μου πεις. Έχω παρατηρήσει όμως, ότι δεν είναι λίγες οι φορές που δίνουμε αξία και χρόνο σε πράγματα που δεν τους πρέπει, κι αφήνουμε στην άκρη τα σημαντικά.
Δεν ξέρω αν φταίει η έλλειψη χρόνου για αυτό ή αν όλα τελικά είναι θέμα διάθεσης. Την στιγμή που έκανα αυτές τις σκέψεις, πέρασα μπροστά από έναν πολύ όμορφο κήπο. Με πανέμορφα κυκλάμινα να το κατακλύζουν, αλλά και διαφόρων άλλων τύπων φυτά, αναρωτήθηκα πόσοι άνθρωποι από αυτούς που καθημερινά περνούν από το συγκεκριμένο σημείο να έχουν σταματήσει για να τον θαυμάσουν.
Εκείνη την ώρα, όπου το πράσινο με το ροζ και το κίτρινο από τα λουλούδια εναλλάσσονταν στα μάτια μου, σαν ξαφνικά να μεταφέρθηκα σε ένα μικρό παράδεισο. Το μυαλό μου άδειασε από ότι μπορεί να με προβλημάτιζε λίγα λεπτά πριν. Πως έγινε αυτό μη με ρωτάς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το μυαλό μου μεταφέρθηκε σε κήπους κρεμαστούς, σε σιντριβάνια που έτρεχαν νερά, σε ανθρώπους που περπατούσαν ανάμεσα από δέντρα και γελούσαν, σε ζευγάρια που έκαναν πικ νικ και απολάμβαναν ο ένας την παρέα του άλλου, σε παιδιά που έπαιζαν ξέγνοιαστα. Κανένας από αυτούς δεν είχε το παραμικρό άγχος.
Όλοι απολάμβαναν την ηρεμία της φύσης. Και έβλεπα τα πρόσωπα τους τρισευτυχισμένα. Και όλο αυτό σημειωτέων τους κόστισε ελάχιστα. Επανερχόμενη στο σήμερα λοιπόν, αναρωτιέμαι γιατί να γκρινιάζουμε που δεν μπορούμε να βγαίνουμε τόσο συχνά όσα θα θέλαμε ή όσο κάναμε στο παρελθόν. Δικαίωμα του καθένα βέβαια να μιζεριάζει. Δικαίωμα του καθένα να πιστεύει ότι τίποτα δεν μπορεί του προσφέρει χαρά. Δικαίωμα όμως και των υπολοίπων να θέλουμε να πιστεύουμε ότι κοιτώντας έναν τέτοιο κήπο σε μια γειτονιά στο κέντρο της πόλης, είναι ικανό για να σε κάνει να χαμογελάσεις. Το τι ακριβώς μπορεί να σε κάνει να χαρείς είναι στο δικό σου χέρι. Εμείς επιλέγουμε, δεν μας επιλέγει εκείνη. Και νομίζω ότι είναι καιρός πλέον, αν ακόμη δεν το έχουμε αντιληφθεί με το πέρασμα των χρόνων, ότι πρέπει να χαιρόμαστε με τα καθημερινά, τα απλά. Και στο κάτω- κάτω αναρωτήσου, αγαπημένε μου.
Ψάχνεις στο σωστό σημείο για την ευτυχία σου ή μήπως αναλώνεσαι σε ανούσια πράγματα, αφήνοντας τις όμορφες και απλές στιγμές να περνούν;
