Νομίζω ότι πλέον στη ζωή μου μπορώ να αποδεχτώ το οτιδήποτε. Μπορώ να συγχωρήσω πιο εύκολα, απ’ ότι στο παρελθόν, να κατανοώ περισσότερο, να παρακάμπτω ότι θα μπορούσε να με στεναχωρήσει, ένα όμως πράγμα μέχρι τώρα δεν μπορώ να κατανοήσω και να δεχτώ με τίποτα. Και αυτό ονομάζεται «αχαριστία». Θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν είμαι και η μοναδική.
Σαφώς, αλλά βλέπεις καμιά φορά πως οι άνθρωποι μπορεί να σε ξεγελάσουν και να θεωρήσεις ότι όσο όμορφα τους φέρεσαι εσύ, άλλο τόσο, ίσως και παραπάνω, θα συμπεριφερθούν και εκείνοι σε σένα. Κάπου εδώ νομίζω ότι όλοι μπορούμε να γελάσουμε. Σου είπε κανείς καλέ μου άνθρωπε ότι όλοι είναι διατεθειμένοι να ανταποδώσουν το καλό που τους έκανες; Αν είναι δυνατόν. Σου είπε κανείς χρυσέ μου κύριε, ότι επειδή εσύ θεώρησες κάποια άτομα ως σημαντικά, για τα οποία μάλιστα έκανες και τα πάντα γι αυτούς, πως είναι απαραίτητο να νιώθουν το ίδιο; Ε, όχι. Θέλεις και κάνεις πράγματα για τον άλλο και δεν οφείλει ο άλλος να στο «ξεπληρώσει», πώς να το κάνουμε; Δεν του κάνεις χάρη, είναι επιλογή σου και μόνο, δεν σου έβαλε κανείς το πιστόλι στον κρόταφο και σε απείλησε, ίσα- ίσα νιώθοντας ότι έκανες ένα καλό στον συνάνθρωπο σου, πρέπει να σου προσφέρει διπλάσια χαρά, χωρίς να περιμένεις από εκείνον να σε ευχαριστήσει.
Συζητώντας το θέμα με την παρέα μου, συνειδητοποιήσαμε ωστόσο ότι υπάρχει μια γραμμή. Όταν οι άνθρωποι δεν δείχνουν κανένα σεβασμό και δείχνουν να μην εκτιμούν αυτό που τους έκανες και όχι μόνο αυτό, αλλά με τον τρόπο τους σου δείχνουν ότι δεν σε υπολογίζουν. Απαθείς απέναντι σου, αδιάφοροι, δείχνουν να μην νοιάζονται γι αυτά που κάνεις, πως ότι κι αν κάνεις είναι λίγο, μη σου πω ότι θεωρούν τις πράξεις σου και δεδομένες. Τότε εσύ, και με το δίκιο σου, σκέφτεσαι αλλιώς τα πράγματα. Και πληγώνεσαι. Εντάξει, λογικό είναι να συνειδητοποιείς ότι άνθρωποι για τους οποίους θα έπεφτες στην φωτιά, απλά δεν σε υπολογίζουν, πως αν υπήρχε ανάγκη δεν θα έκαναν το παραμικρό για σένα. Και τότε είναι που παίρνεις την μεγάλη απόφαση και παύεις πλέον να κάνεις τα στραβά μάτια. Εξάντλησες τον εαυτό σου να δίνεις ευκαιρίες.
Κατανόησες, ότι σε μια οποιουδήποτε είδους σχέση, δεν μπορεί να προσπαθεί ή να υποχωρεί μόνο ο ένας. Δεν είσαι κορόιδο, πολύ καλά το σκέφτηκες, αγαπημένε μου. Ότι δεν εκτιμάται σε αυτή τη ζωή, πρέπει να το κόβεις, μαχαίρι. Σκληρό, αλλά δε νομίζεις ότι είναι κρίμα να δίνεις τόσο χώρο στη ζωή σου για έναν άνθρωπο, όταν εκείνος δεν σου παραχωρεί ούτε σκαμπό για να κάτσεις;
