Όλοι μας προσπαθούμε εναγωνίως να νιώσουμε πλήρεις. Είτε σε θέμα μόρφωσης, είτε επαγγέλματος, είτε στα προσωπικά και στις φιλίες μας, είμαστε σε μια συνεχή αναζήτηση. Αν κάτι δεν μας καλύπτει, τότε αρχίζουν μαζί και οι ανασφάλειες.
Σκεφτόμαστε ότι δεν αξίζουμε, ότι δεν προσπαθήσαμε αρκετά, ότι κάτι κάναμε λάθος και απογοητευόμαστε. Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές, αγαπημένε μου αναγνώστη, στάθηκε η συζήτηση που είχα με μια γνωστή, όταν γνώρισε ένα καινούργιο άτομο στη ζωή της, με τον οποίο ενθουσιάστηκε από την πρώτη στιγμή και πόνταρε πάνω του την ευτυχία της. Μέγα λάθος. Όσο όμορφη κι αν είναι η παρουσιαστική εικόνα κάποιου, νομίζω ότι όλοι έχουμε κάποια κριτήρια τα οποία θέλουμε να πληροί ο εκάστοτε σύντροφος μας. Κοιτώντας μόνο μια εξωτερική εμφάνιση, προφανώς και δεν μπορείς να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα για το τι μέρος του λόγου είναι ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου. Έτσι δεν είναι;
Όσο καλά κι αν σου φέρεται, ανεβάζοντας έτσι τις προσδοκίες σου, νομίζω ότι είναι παράτολμο να θεωρείς πως έχεις γνωρίσει έναν άνθρωπο από τον πρώτο κιόλας μήνα . Ειδικά, όταν αυτή η εικόνα, μέρα με τη μέρα, αρχίζει και ξεθωριάζει μέχρι που φτάνει στο σημείο να γίνει ασπρόμαυρη, που σημαίνει τι; Ότι άλλη μια απογοήτευση, που οφείλεται καθαρά και μόνο σε σένα, ήρθε να προστεθεί στη λίστα σου. Οι προσδοκίες, άλλοτε φορές λίγες, άλλοτε υψηλές, μας βάζουν στη διαδικασία συνεχώς να συγκρίνουμε και μέσω αυτής της σύγκρισης να καταδικάζουμε συμπεριφορές και ανθρώπους, που ίσως να μη το αξίζουν τελικά. Και για να μη ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει αδίκως, η απάντηση είναι εύκολη. Εμείς και μόνο εμείς είμαστε το πρόβλημα και τα σενάρια και οι θεωρίες που φτιάχνουμε μέσα στο κεφάλι μας για τους ανθρώπους.
Δεν δίνουμε χρόνο για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον άλλον. Ψάχνουμε ακόμη και την παραμικρή λεπτομέρεια για να βρούμε ένα λάθος τους. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να ζεις το τώρα, χωρίς να προσδοκάς πολλά. Ας αφήσουμε στην άκρη λίγο τις λίστες. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Ας δώσουμε στο καθένα την ευκαιρία που του πρέπει, για να αποδείξει την αξία του, να μας δείξει ότι έχει και δεν έχει και από εκεί και πέρα ας τον κρίνουμε. Χρόνος και χώρος χρειάζεται. Μόνο ο χρόνος δείχνει τον πραγματικό εαυτό κάποιου. Α, και κάτι άλλο. Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο, αν μέσα σου εσύ ο ίδιος δεν είσαι. Δεν μπορείς να περιμένεις από κάποιον συνεχώς να σου αποδεικνύει την αγάπη του για να επιβεβαιώνεσαι εσύ ως άνθρωπος. Οι προσδοκίες σε μια οποιαδήποτε είδους σχέση μόνο προβλήματα δημιουργούν. Αν τις αφήσεις για λίγο στην άκρη, είναι σίγουρο ότι θα πάψεις να απογοητεύεσαι κιόλας. Και δεν είμαστε για άλλα δράματα…
