Τι κάνεις; ρώτησα ένα φίλο μου. Τρέχω, τι άλλο; μου απάντησε. Όλοι τρέχουμε, με τέτοιους ρυθμούς καθημερινά, που δεν εξηγείται αλλιώς, στην προηγούμενη μας ζωή πρέπει να ήμασταν τουλάχιστον μαραθωνοδρόμοι. Όλη η ζωή μας έχει καταντήσει ένα απέραντο τρεχαλητό. Μη με ρωτήσεις τι ή ποιους κυνηγάμε, απάντηση δεν έχω. Αυτό που σίγουρα ξέρω να σου πω ότι προσπαθούμε κάτι πάντα να προλάβουμε.
Κάποιον να δούμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να πληρώσουμε. Από τη στιγμή που αγχωμένοι θα ανοίξουμε τα μάτια μας το πρωί θα αρχίσουμε να τρέχουμε. Ακόμη και τις στιγμές που θεωρητικά δεν έχουμε κάτι να κάνουμε, εκεί αντί για τα πόδια, παίρνει θέση το μυαλό και αρχίζει τα χιλιόμετρα. Μέχρι την στιγμή που θα αποφασίσουμε ότι ήρθε η ώρα να ξεκουραστούμε και να πέσουμε για ύπνο, δεν λέμε να σταματήσουμε το τρέξιμο. Το παράξενο ξέρεις ποιο είναι αγαπημένε μου αναγνώστη; Πώς αν τύχει και έρθει η στιγμή που δεν έχεις απολύτως τίποτα να κάνεις, σου φαίνεται παράξενο. Δεν το θεωρείς φυσιολογικό. Αισθάνεσαι ενοχές, ότι κάτι δεν κάνεις σωστά, πως ίσως έχεις κάτι ξεχάσει. Κι αν τύχει και σε δει κάποιος να είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, απλά να κοιτάς το ταβάνι και να μη κάνεις τίποτα, το λιγότερο που έχεις είναι κατάθλιψη.
Γιατί, αν είναι δυνατόν, αγαπημένε μου. Να έχεις ελεύθερο χρόνο και να μην πας ένα γυμναστήριο, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να ακούσεις λίγο μουσική, κι εσύ να μου κάθεσαι αραγμένος στο κρεβάτι; Δεν μπορούν να συμβαίνουν αυτά. Λες κι εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να ισιώσεις το κορμί σου κάποια στιγμή. Να αποφορτιστείς. Να αδειάσεις το μυαλό σου. Να δώσεις στον εαυτό σου το χρόνο να ξεκουραστεί. Πρέπει σώνει και ντε κάτι να κάνεις. Και το κακό είναι ότι αυτό το άγχος του τρεξίματος το έχουμε περάσει και στα παιδιά. Μη τυχόν και δεν μάθει κάποιο μουσικό όργανο. Μη τυχόν και δεν πάει σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Μη τυχόν και δεν μάθει τουλάχιστον δυο ξένες γλώσσες. Τα παιδιά τρέχουν και οι γονείς από πίσω το ίδιο. Εγώ δεν είμαι αυτής της φιλοσοφίας. Δεν μου αρέσει κάθε μέρα να έχω το πρόγραμμα μου φουλαρισμένο.
Φτάνει που δουλεύουμε τόσες ώρες, θα πρέπει και τις υπόλοιπες να τρέχω; Ε, όχι. Οι υπόλοιπες ώρες είναι δικές μου, κατάδικες μου να τις αξιοποιήσω έτσι όπως μόνο εγώ θέλω. Θέλω να κοιμηθώ από νωρίς; Θα το κάνω. Θέλω να βγω μέχρι αργά; Επίσης. Αλίμονο αν δεν αφιερώνουμε στον εαυτό μας το χρόνο που του πρέπει. Δεν χρειαζόμαστε ψυχαναγκασμούς και άγχος. Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι και με λιγότερο τρέξιμο, λιγότερα λεφτά, λιγότερα όμορφοι και καλλιεργημένοι. Ο χρόνος είναι για να τον αφιερώνεις σε πράγματα που σε κάνουν χαρούμενο, στην οικογένεια, τους φίλους, στις μεταξύ σας στιγμές. Εγώ πάντως δεν θυσιάζω ούτε λεπτό για να κάνω κάτι με το ζόρι. Ο χρόνος είναι τώρα, σήμερα, εσύ που τρέχεις πάλι;
