Πολύ συχνά αναφέρουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως ο ρομαντισμός έχει χαθεί από τη ζωή μας. Ως ένα σημείο θα συμφωνήσω. Ίσως οι καταστάσεις μας ώθησαν να γίνουμε εγωκεντρικοί, ρεαλιστές. Σίγουρα το έχεις δει γύρω σου, το αντιλαμβάνεται πως γίναμε ωχαδελφιστές, κυνικοί. Μια βόλτα να κάνεις, θα αναγνωρίσεις αρκετούς που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Θα τους δεις σε χώρους εργασίας να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται με συναδέλφους τους που ούτε καν συμπαθούν. Που θα «γλύψουν» το αφεντικό μπας και τους δώσει καμιά αύξηση ή μπας και καταφέρουν να πάρουν καμιά άδεια για να πάνε ταξιδάκι αναψυχής. Θα τους δεις να ασχολούνται με την πολιτική.
Ω, ναι. Η πολιτική είναι το στοιχείο τους. Ψηφίζουν αναλόγως το πώς τους συμφέρει, δεν έχουν καμία σχέση με ιδεολογίες και ιδανικά. Όποιος να είναι, ότι και αν είναι, αρκεί να τους βολεύει. Θα τους δεις να μην ενημερώνονται. Να μην ανοίγουν ούτε βιβλίο να διαβάσουν. Τους λες και αλλεργικούς στη μάθηση, παρά μόνο έχουν αποστηθίσει κάνα δυο αμπελοφιλοσοφίες, που κολλάνε σε παντός είδους συζητήσεις και τις πετάνε. Θα τους δεις να κάνουν τους βαρύμαγκες μπροστά σε φίλους και γνωστούς, προβάλλοντας ένα προφίλ που δεν είναι, προσπαθώντας να χτίσουν κάτι που καμία σχέση δεν έχει με ότι εκείνοι πρεσβεύουν. Θα τους δεις να μην ζορίζουν τους εαυτούς τους, ούτε για τα πιο απλά.
Τους αρκούν τα λίγα και τα καλά. Σπίτι, δουλειά, κανένα ποτό. Μερικές φορές, συνομιλώντας με τέτοια άτομα, κάποιες φορές νομίζω ότι τους ζηλεύω. Ναι, τους ζηλεύω. Γιατί δεν βάζουν κανένα άγχος στη ζωή τους. Τρώνε, πίνουν και ο μήνας έχει εννιά.
Δεν πάει να καίγεται δίπλα τους το σπίτι, δεν πρόκειται να σκάσουν. Από την άλλη βέβαια σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να καταλήγει ένας άνθρωπος να αγνοήσει τα θέλω του, τα όνειρα του, προκειμένου να έχει μια ασφάλεια, μια σιγουριά. Το κακό είναι ότι αυτές οι περιπτώσεις ανθρώπων πολλαπλασιάζονται και έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε ολόκληρες ομάδες ανθρώπων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περνάνε καλά. Μη τους πεις για δύσκολα μονοπάτια, για αγάπες και λουλούδια, για θυσίες, παθαίνουν αναφυλαξία. Μίλησε τους για συμβιβαστικές λύσεις, για καφέδες, για ποτά και ξενύχτια, για επαναστάσεις από τον καναπέ. Εκεί σίγουρα θα τους πετύχεις.
Αν με ρωτάς, εγώ προτιμώ να στέκω απέναντι και να τους παρατηρώ. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους ρομαντικούς, που ονειρευόμαστε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από τη σημερινή κατάσταση, κάτι που μπορεί να μην έρθει, αλλά που σίγουρα δεν θα κλείσουμε τα μάτια και θα κάνουμε ότι δεν μπορούμε καν να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε. Μπορεί να συμφωνώ με το «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ», αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα καθίσω και με σταυρωμένα τα χέρια να βλέπω την καταστροφή του.
