Παρατηρώντας τον εαυτό σου καταλαβαίνεις ότι έχεις αλλάξει. Αυτό που είσαι σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήσουν πριν λίγα χρόνια. Σε θυμάσαι όμως. Θυμάσαι εκείνο το μικρό παιδάκι που δεν άφηνε όρθιο τίποτα και έτρεχε συνεχώς πάνω- κάτω. Θυμάσαι να παίζεις ανέμελος στα πάρκα με τους τότε φίλους σου. Νιώθεις ότι μεγάλωσες αρκετά, ωρίμασες πολύ από τότε. Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις σε οδήγησαν σε αυτό που είσαι σήμερα. Και σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη.
Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει μόνος του ή τον αλλάζουν; Είναι επιλογή μας για το πώς θα ξυπνήσουμε και θα πορευτούμε στην καθημερινότητα μας; Και άραγε, εκείνο το παιδί που ήσουν τότε και ονειρεύονταν να αλλάξει τον κόσμο, σήμερα είναι ευτυχισμένο με αυτό που έγινες; Προφανώς και το να αλλάζει κάποιος είναι κάτι που δεν μπορεί να το αποφύγει. Είναι μια φυσιολογική εξέλιξη, που κανείς από εμάς δεν μπορεί να τη σταματήσει. Και εδώ που τα λέμε, τι νόημα θα είχε να έμενε κάποιος στάσιμος, την στιγμή που τα πάντα γύρω αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς; Στο χέρι σου είναι να κρατήσεις βέβαια όλα εκείνα τα όμορφα στοιχεία που είχες ως παιδί.
Το βλέπω και στον εαυτό μου ότι αλλάζει. Εκεί που προσπαθώ να αντισταθώ είναι στο να μην καταφέρω να συμμορφωθώ στις επιταγές της κοινωνίας. Να μην μπω σε καλούπια, να μην ζήσω κάτω από συγκεκριμένους όρους, να μην καθορίζει η ηλικία μου το τι θα κάνω. Καταφέραμε, σε μια εποχή που η τεχνολογία καλπάζει και οι εξελίξεις να τρέχουν, χωρίς πολλές φορές να τις προλαβαίνουμε, να κλειστούμε στο καβούκι μας. Να ζούμε ζωές που δεν θα θέλαμε να τις ζήσουν ούτε οι εχθροί μας. Για στάσου όμως. Νομίζω ότι δεν είναι αργά να μπορέσει ν’ αλλάξει αυτό. Αφού στο χέρι μας είναι να φέρουμε τα πράγματα στα μέτρα μας και να ορίζουμε μόνοι μας το πώς θα πορευτούμε σε αυτή τη ζωή, γιατί να μην το πράξουμε;
Γιατί να καταπιεζόμαστε; Γιατί να συμμορφωνόμαστε με τα καθώς πρέπει; Γιατί να βάζουμε κανόνες που θα μας μεταμορφώσουν σε κάτι που δεν είμαστε και θα κάνουν τη ζωή μας πιο δύσκολη; Δεν ξέρω πως τα καταφέραμε έτσι και ζούμε ζωές που ποτέ δεν επιλέξαμε, αλλά σε περίπτωση που το ξεχνάς, η ζωή είναι πρεμιέρα και όχι πρόβα. Ας ζήσουμε με τους δικούς όρους. Με τα όποια λάθη μας. Με τις επιλογές μας. Αυτοί είμαστε. Μόνο έτσι θα ξέρουμε ότι είμαστε κάθε αυθεντικό, που θα φέρει μόνο τη δική μας υπογραφή. Ο κόσμος είπαμε θα βρει να πει όπως και να είσαι. Το θέμα είναι εμείς να μη σκάμε και να μη δίνουμε σημασία σε οτιδήποτε κουτό μπορεί ν’ ακούσουμε. Σημασία έχει στο τέλος να έχουμε καταφέρει να βγούμε από τυποποιημένα πράγματα, αλλά να έχουμε αναδείξει έναν εαυτό γεμάτο από δημιουργία, αδυναμίες, ταλέντα. Και επειδή το ξεχνάμε, ας ζήσουμε λίγο και για μας, το χρειαζόμαστε.
