Τις προάλλες ένιωσα άσχημα, όταν έτυχε να είμαι μπροστά σε ένα σκηνικό με ένα ζευγάρι που διαφωνούσε. Η γυναίκα ήθελε να κάνει κάτι, ο άντρας της δεν συμφωνούσε με αυτό και τελικά πέρασε το δικό του. Κι ένιωσα άσχημα, όχι γιατί έτυχε να καυγαδίσουν μπροστά μου, αλλά για το γεγονός πως η γυναίκα φάνηκε εκείνη την στιγμή στα μάτια μου σαν να μην κάνει αυτό που πραγματικά θέλει, σαν να είναι αιχμάλωτη από κρίσεις τρίτων, σαν να μην είναι και να νιώθει ελεύθερη να υποστηρίξει την άποψη της και γιατί όχι να την επιβάλλει, αφού την πιστεύει. Σκεφτόμουν λοιπόν μετά από το γεγονός, πως όλοι μας, κάποια στιγμή στη ζωή μας, ίσως και να βρεθήκαμε στη θέση της. Χαίρομαι όμως που εκεί έξω υπάρχουν ελεύθερα πνεύματα που αποτελούν πηγή έμπνευσης για όλους τους υπόλοιπους.
Γιατί σε μια εποχή, που όλοι από κάτι εξαρτιόμαστε, νομίζω ότι είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού να υπάρχουν συνάνθρωποι μας που κάνουν τη ζωή που θέλουν, μη δίνοντας καμία σημασία στο τι θα πει ο κόσμος. Νιώθουν και είναι πραγματικά ελεύθεροι, χωρίς κανένα κόμπλεξ, κανένα κώλυμα, καμία δεύτερη σχέση, ζουν την ζωή που εκείνοι έχουν επιλέξει, υπερασπίζονται τις ιδέες και τα ιδανικά τους, δεν ασχολούνται με το τι θα πουν οι τρίτοι και δεν βασανίζουν το μυαλό τους με το τι θα τους φέρει στο διάβα τους το μέλλον. Δεν ξέρω αν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έφτασαν να λειτουργούν κατ’ αυτό τον τρόπο λόγω του ότι πέρασαν διάφορα στη ζωή τους και αναθεώρησαν ή η φιλοσοφία τους ήταν έτσι εξ αρχής.
Εκείνο που σίγουρα ξέρω και θαυμάζω σε αυτούς είναι ότι αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις χαλαρά, δεν βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα, σπάνια θυμώνουν, δεν αγχώνονται. Έχουν ανοιχτά αυτιά και μάτια, είναι δεκτικοί, έχουν ανοιχτό μυαλό και το χρησιμοποιούν με θετική ενέργεια. Τους θαυμάζω επίσης γιατί σπάνια θα αρνηθούν μια δραστηριότητα. Είναι πάντα έτοιμοι για όλα, έχουν συνεχώς διάθεση για νέες εξερευνήσεις και να μάθουν καινούργια πράγματα, δεν νομίζω να έχουν πει ποτέ «βαριέμαι» ή θα τους δεις να κάθονται με τις ώρες αραγμένοι στον καναπέ. Τους θαυμάζω, γιατί δεν φοβούνται να πουν την άποψη τους, να υποστηρίξουν το δίκιο, ακόμη κι αν όλοι οι υπόλοιποι είναι αντίθετοι, δεν εξαρτώνται από άλλους. Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται για ελευθερία, ανεξαρτησία και δεν συμμαζεύεται, νομίζω ότι δεν είναι πολλοί εκείνοι που πραγματικά ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν συμβιβάζονται. Θα ήθελα να είμαι ένας από αυτούς. Να τους μοιάσω. Γιατί αν το έκαναν αυτοί, εγώ γιατί να μην μπορώ;
