Γράφει η Νένα Ζήση Πρόεδρος του Σοροπτιμιστικού Ομίλου Βόλου « Θέτις»
« Μπορεί να αποτυπωθεί η βία; Μπορεί να καταγραφεί το ψυχικό χάος εκείνου που βιαιοπραγεί ; Μπορεί να μετρηθεί η καταρράκωση του θύματος, οι επιπτώσεις στην παραπέρα ζωή του αλλά και οι ευρύτερες στην κοινωνία; » . Tα ερωτηματικά αυτά αναφύονται σχεδόν αυτόματα αν αναλογιστεί κανείς την τρομερή έκταση του προβλήματος που υπάρχει στην σύγχρονη κοινωνία και τo δυσανάλογo ενδιαφέρον και προσοχή που δείχνουμε τόσο εμείς οι απλοί άνθρωποι όσο και αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες μας.
Ο Σοροπτιμιστικός όμιλος Βόλου Θέτις, συμμετέχοντας στην διεθνή καμπάνια “ORANGE DAYS” για τη βία κατά των γυναικών, ξεκινά φέτος με την συνδιοργάνωσα της έκθεσης φωτογραφίας της Μαρίας Μπρουσοβάνα «Ανομολόγητες αλήθειες». Για μια εβδομάδα από τις 25 Νοεμβρίου μέχρι τις 1 Δεκεμβρίου στο cafe «4 εποχές» θα εκτεθεί η φωτογραφική σουρεαλιστική της ματιά για την έμφυλη βία. Τη Δευτέρα Δευτέρα 25.11 στα εγκαίνια θα πούμε αλήθειες που , επί το πλείστον, δεν μας αρέσει να ξέρουμε, που προτιμούμε να βάζουμε κάτω από το χαλί του ευδαιμονισμού μας και της υποτιθέμενα η πραγματικά ανέφελης ζωής μας. Θα πούμε για τα νούμερα που είναι γνωστά μεν, γιατί κάθε χρόνο μας τα θυμίζουνε , αλλά λίγα η τίποτε κάνουμε για να τα αλλάξουμε.
Με τον όρο «έμφυλη βία» , εννοούμε εκείνη που ασκείται εναντίον κάποιου λόγω του φύλου του. Και οι άνδρες και οι γυναίκες μπορούν να γίνουν θύματα βίας. Τι λένε όμως οι αριθμοί; μία στις τρείς γυναίκες θα βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή της σωματική ή σεξουαλική βία. Στην Ευρώπη, μια στις πέντε γυναίκες άνω των 15 ετών θα βιώσει σεξουαλική βία κάποια στιγμή, συνήθως από κάποιον σύντροφο ή το σύζυγό της. Αξίζει να σημειωθεί ότι μόλις το 52% των γυναικών που βρίσκονται σε σχέση μπορούν να λάβουν αποφάσεις για την αντισύλληψη, τις ερωτικές τους σχέσεις και τη φροντίδα της υγείας τους. Σήμερα πάνω από 750 εκατομμύρια κορίτσια τα παντρεύουν παρά τη θέλησή τους, πριν κλείσουν τα 18, ενώ 200 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια έχουν υποβληθεί σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων. Μόλις πριν λίγες μέρες έγινε γνωστή μια στατιστική μελέτη στη Γαλλία σύμφωνα με την οποία μία στις δύο γυναίκες σκοτώθηκε από το σύντροφό της ή από κάποιο μέλος της οικογένειάς της, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό σε παρόμοιες συνθήκες στους άντρες ανέρχεται στον 1 στους 20. Το 71% των θυμάτων εμπορίας ανθρώπων σε όλον τον κόσμο είναι γυναίκες από τις οποίες 3 στις 4 υπόκεινται σε σεξουαλική εκμετάλλευση. Σε γενικές γραμμές, η βία κατά των γυναικών είναι ο βασικότερος λόγος πρόκλησης θανάτου και αναπηριών σε γυναίκες που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία. Οι επιπτώσεις αυτής της βίας στην υγεία και την ευημερία των γυναικών συγκρίνονται με εκείνες του καρκίνου. Όλα αυτά είναι στοιχεία του οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Κανείς και καμία δεν είναι το απυρόβλητο .Η βία, δεν κάνει διακρίσεις φύλου, θρησκείας, εθνικότητας, πολιτικών πεποιθήσεων, μορφωτικού και κοινωνικοοικονομικού επιπέδου. Όλοι μπορούν να υποστούν βία από κάποιον που έχει «μάθει» να τη χρησιμοποιεί για να επιβληθεί στους άλλους στη δουλειά, στην οικογένεια ή στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Όταν κανείς δεν τους σταματά, η βία «διδάσκεται» από το γονιό στο γιό η την κόρη με καταστροφικά αποτελέσματα. Περνάει από γενιά σε γενιά σαν κάτι το αυτονόητο, τόσο αυτονόητο που καταλήγει πολλές φορές να αμφισβητούμε την ίδια την ύπαρξη της ακόμα και όταν αυτή συμβαίνει ακριβώς δίπλα μας.
Τα πρόσωπα στα φωτογραφικά στιγμιότυπα στην έκθεση της Μαρίας αναδεικνύουν το προφίλ της βίας που εμείς αποφεύγουμε να δούμε. Η παρουσίασή τους καταγράφει την πιεστική ανάγκη για ενημέρωση, εγρήγορση, παρέμβαση. Υπογραμμίζει πόσο επείγει μια καλύτερη εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν εκπαιδευτούν σωστά οι επόμενες γενιές, θα υπάρχει ολοένα και μεγαλύτερη ελπίδα για σεβασμό προς τους άλλους. Οι « orange days» είναι στην ουσία μια κραυγή αγωνίας και ένα καμπανάκι συναγερμού για εκείνο το αποκρουστικό πρόσωπο της βίας που πρέπει οι κοινωνίες να εξαλείψουν.
