«Αναλωθείτε στον ποδοσφαιρικό αγώνα, μετά φάτε μια πίτσα και μετά κακά και νάνι. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαμε ακόμα να εκφράσουμε έντονα και αποτελεσματικά την αντίδραση μας απέχοντας από κάθε δημόσιο χώρο ή θέαμα…Θα μπορούσαμε να παγώσουμε εντελώς την αγορά…Να κλειστούμε δέκα ημέρες και νύχτες στα σπίτια μας… και να μην συμμετέχουμε πουθενά και σε τίποτα» γράφει ο Γιάννης Κουντουρογιάννης.
«Όπως τότε που μπήκαν οι γερμανοί στην Αθήνα… Να αναγκαστούν οι πολιτικοί που εξακολουθούν να μας απειλούν να σταματήσουν να το κάνουν. Να σταματήσει ο κάθε Σόιμπλε και η κάθε Μέρκελ να μας κουνά το δάχτυλο. Αφού αποδεδειγμένα δεν τις αντέχουμε τις επαναστάσεις και τις ακρότητες λόγω της υπερβολικής δημοκρατικότητας μας…» συνεχίζει και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη αυτό που γράφει. Λέει λοιπόν, και σίγουρα θα συμφωνήσεις και εσυ ή θα βρεις τον εαυτό σου κάπου ανάμεσα, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως «Είναι τόσο απλό…δεν θέλει πορείες, διαμαρτυρίες και εντάσεις…Θέλει να αντέξουμε 10 – 20 μέρες κλεισμένοι μέσα, στους καναπέδες, όλοι όμως. Να μείνουμε μέσα, όχι από απάθεια αλλά από αντίδραση … και να οργανώσουμε την πρώτη Παγκόσμια επανάσταση του Καναπέ… Να πολεμήσουμε και να ρίξουμε το σύστημα μέσα από το σύστημα..
Να μην πηγαίνουμε στις δουλειές μας…θα μας απολύσουν;… Όλους, Δεν γίνεται…
Να μη στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο… θα τα αποβάλλουν; Δεν γίνεται όλα.
Να μην πληρώνουμε τις «οφειλές» μας προς το ψευδοκράτος τους…Μα ς χρωστάνε τα διπλά, ας συμψηφίσουμε…Θα μας κατασχέσουν τα σπίτια; Όλων μας ; Δεν γίνεται…δεν μπορούν…
Ποιους θα στείλουν για τις εκτελέσεις…Δημόσιους υπαλλήλους… Που θα τους βρουν; Αφού θα είμαστε όλοι κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας…
Θα μας εξαναγκάσουν να βγούμε έξω; Δεν μπορούν…για να μπουν μέσα χρειάζονται εντάλματα από τον Εισαγγελέα για ενδεχόμενα τελούμενα αδικήματα…Δεν είναι αδίκημα να μην βγαίνεις έξω… Και πόσα εντάλματα θα εκδώσουν σε 20 μέρες….11 εκατομμύρια;…
Λοιπόν κάθε λαός όταν είναι σκλάβος ανάλογα με την εποχή και τις συνθήκες έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να κάνει επανάσταση με τον δικό του τρόπο…
Κι αφού εμείς σαν όπλο έχουμε τον καναπέ μας …ας πολεμήσουμε πάνω σ’ αυτόν…
‘Η μήπως και αυτόν τον τρόπο, τον δικό σου τρόπο, πάλι τον φοβάσαι…». Μήπως;
