Και τώρα εκλογές. Και μαζί με αυτές, διλήμματα, φωνές, απειλές, κόμματα και πρόσωπα. Μια από τα ίδια. Καμία πρωτοτυπία, στο ίδιο έργο θεατές όλοι μας. Και αν ένα συναίσθημα είναι αυτό που με διακατέχει, περισσότερο από άλλα, είναι αυτό της περιέργειας. Για το πώς τελικά θα αντιδράσουμε όλοι μας. Τι αποφάσεις θα πάρουμε. Πως θα χειριστούμε το θέμα «εκλογές», με ποια κριτήρια θα ψηφίσουμε, θα παραμείνουμε τα αιωνίως «πρόβατα» ή θα αντιδράσουμε;
Οι συζητήσεις αυτές τις ημέρες έδωσαν και πήραν. Στα τραπέζια των εορτών η πολιτική κουβέντα δεν έλειπε και στο συμπέρασμα που κατέληξα, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι ότι οι περισσότεροι έχουμε τόσο αποξενωθεί από την πολιτική και από τους πολιτικούς που ούτε να ακούσουν για εκλογές δεν θέλουν. Και πολλοί δεν θα πάνε καν να ψηφίσουν. Συνειδητοποιημένα. Άνθρωποι που είδαν και αποείδαν με το να τους αφήνουν άνεργους, να τους πετσοκόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις, να μην τους αφήνουν καμία ελπίδα, αδιαφορούν. Δεν θα πάνε να ψηφίσουν. Θα κρατήσουν ουδέτερη στάση. Και δεν τους κατηγορώ καθόλου. Είναι η άποψη τους και αφού μπορούν με τα επιχειρήματα τους να μου αποδείξουν το ορθό της σκέψης τους, δεν μπορώ να τους πω και κουβέντα. Θα μου πεις, πως μπορεί να εκφέρει άποψη κάποιος που απέχει από μια τέτοια διαδικασία, όπου κρίνεται το μέλλον το δικό του και των παιδιών του. Και όμως, ένα μεγάλο μέρος αυτών των αναποφάσιστων και τελικά τόσο αποφασισμένων ουδέτερων πολιτών ενίοτε υποκρύπτει μια μεγάλη μάζα ιδεών οι οποίες κυοφορούνται μέσα στον πλακούντα της σκεπτόμενης απογοήτευσης. Έχουν σκέψεις, δεν έχουν όμως την ανάγκη ή τη διάθεση να τις παραμορφώσουν τόσο ώστε να χωρέσουν στον αφαιρετικό κενό κομματικό λόγο.
Ενίοτε θέλουν να ακούσουν συγκεκριμένες θέσεις και πρακτικά σχέδια και αντιμετωπίζουν με νωχελική απάθεια τη μεγαλόστομη ασαφή ανατολικού τύπου ρητορεία. Επιζητούν την ταύτιση αλλά δεν είναι και διατεθειμένοι να θυσιάσουν την προσωπική τους σκέψη για να γίνουν μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος έχει αηδιάσει. Και με το δίκιο του. Δεν ξέρω αν μέχρι τις εκλογές μπορέσει ο πολιτικός κόσμος να πείσουν με το λόγο και τις πράξεις τους ότι αναγνώρισαν τα λάθη και τις παραλείψεις τους, τα ελαττώματα τους και να ζητήσουν ένα μεγάλο συγνώμη από εκείνο τον κόσμο που τον ανάγκασε στην εξαθλίωση, δύσκολο το βλέπω. Εκείνο που θεωρώ σίγουρο, είναι ότι το μεγάλο μήνυμα των εκλογών θα ακούει στο όνομα απογοήτευση. Μακάρι η επόμενη ημέρα να μην είναι το ίδιο…
