Πόσες και πόσες φορές δεν έχεις ακούσει, αγαπημένε μου αναγνώστη, τη φράση «έφαγα τα μούτρα μου». Πόσες και πόσες φορές δεν το ένιωσες σαν συναίσθημα. Τι ακριβώς όμως σημαίνει αυτό; Εντάξει. Δεν θα ανοίξεις το λεξικό και θα βρεις τον ορισμό της φράσης. Αλλά υπάρχει κάτι κοινό σε αυτή την έκφραση που αντιπροσωπεύει άπαντες νομίζω. Είναι το γεγονός ότι χάνεις. Ότι δεν βγαίνεις νικητής, αλλά νικημένος. Συνήθως, τη συγκεκριμένη φράση τη χρησιμοποιούμε σε ότι έχει να κάνει σχέση με τον έρωτα. Θεωρούμε ότι «έχουμε φάει τα μούτρα μας», απελπιζόμαστε, στεναχωριόμαστε, κλαίμε, νομίζουμε ότι έχει χαθεί κάθε ελπίδα για το μέλλον και εννοείται ότι σταματάς αυτομάτως να πιστεύεις σε αγάπες, έρωτες και λουλούδια. Η απαισιοδοξία γίνεται δεύτερη φύση σου, αφού αλλιώς τα υπολόγιζες τα πράγματα και εν τέλει αλλιώς σου βγήκαν. Ένιωσες την προδοσία στο πετσί σου, απογοητεύτηκες από το πρόσωπο που πίστεψες και στήριξες την ελπίδα σου για μια υγιή σχέση, πληγώθηκες. Κάθεσαι με τις ώρες και υπέρ αναλύεις στο μυαλό σου τι μπορεί να πήγε λάθος.
Τι στραβό έκανες. Γιατί έφυγε από τη ζωή σου. Γιατί απομακρύνθηκε. Αφού όλα του τα έδωσες. Γιατί δεν σου έλεγε την αλήθεια; Γιατί σου έδινε φρούδες ελπίδες; Και; Ο πρώτος ήταν ο τελευταίος που μπορεί να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Έπρεπε να το έχουμε πάρει χρόνια τώρα το μάθημα μας με τόσους καλούς πολιτικούς- ηθοποιούς που έχουμε ως χώρα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να κλειστούμε στον εαυτό μας.
Αλλοίμονο αν το βάζαμε κάτω και χάναμε την πίστη μας. Αφού το καταλαβαίνεις από μόνος σου. Πως θα έρθει κάποια στιγμή που θα καταλάβεις πως δεν γίνεται όλες οι σχέσεις μας να στέφονται με επιτυχία, αλλά δεν θα έχεις χάσει το κουράγιο σου να ξαναπέσεις στη «μάχη» και να διεκδικήσεις ότι σου αξίζει. Την αγάπη. Έχοντας μάθει πλέον όμως να εκτιμάς αυτόν που έχεις απέναντι σου, το τι κάνει για σένα, αν αξίζει να τους δώσεις κάποια ευκαιρία, αν σε κάνουν χαρούμενο. Ξέρεις και δεν πέφτεις πλέον στο παιχνίδι κανενός. Αντιθέτως είσαι έτοιμος να παλέψεις για τον άνθρωπο που θα είναι ειλικρινής απέναντι σου και πίστεψε με, θα τον καταλάβεις απλά κοιτώντας τον στα μάτια.
Γι αυτό, έχω την εντύπωση, ότι ακόμη και αν τύχει να «φάμε τα μούτρα μας» σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνουμε επιφυλακτικοί απέναντι στον άνθρωπο. Μέσα από τις σχέσεις γενικότερα σίγουρα παίρνεις μαθήματα. Πέφτεις και σηκώνεσαι πάλι. Σηκώνεις τείχη ή γίνεσαι χαλί. Τρως τα μούτρα σου, αλλά δεν το βάζεις κάτω. Δεν κλείνεις πόρτες και παράθυρα στους ανθρώπους και στην αγάπη, προσπαθείς, παλεύεις και διεκδικείς ότι πιστεύεις ότι σου αξίζει καλύτερο. Και σου θέτω τώρα το ερώτημα. Τι λες; Αξίζει να το ζήσεις ή να κλειστείς στον εαυτό σου και να αναρωτιέσαι τι λάθος έκανες και δεν είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής στην ταινία της ζωής σου;
