Αυτό το χούι που έχουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη, να μοιρολογάμε το παρελθόν και να μην κοιτάμε το σήμερα ή το αύριο, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κόψουμε. Σε τι βοηθάει δηλαδή να κοιτάμε πίσω και να μιζεριάζουμε; Ότι έχει ειπωθεί, ότι έχουμε κάνει, ότι και αν μας έχεις συμβεί, πάει, πέρασε, ανήκει στο παρελθόν.
Γιατί θα πρέπει να το αναμοχλεύουμε δηλαδή; Αφού στην ουσία τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε. Εκτός και αν ο λόγος που το κάνουμε είναι για να μην την ξαναπατήσουμε στο μέλλον, οπότε εκεί πάω πάσο. Όπως και να έχει πάντως, γεγονός είναι ότι θα πρέπει να κοιτάμε με το κεφάλι μπροστά. Το να ζούμε μέσα από γεγονότα του παρελθόντος δεν λέει τίποτα. Εντάξει. Σαφώς και όλοι έχουμε κάνει λάθη παλαιότερα. Αναθεματίσαμε, μετανιώσαμε, έχουμε την εντύπωση ότι δεν τα χειριστήκαμε σωστά, λυπόμαστε και νιώθουμε ότι συμπεριφερθήκαμε κατώτερα των περιστάσεων. Και τι με αυτό;
Έτσι δηλαδή θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής; Στεναχωρημένοι επειδή στο παρελθόν δεν τα καταφέραμε κα τόσο καλά; Και το μέλλον; Δεν το σκεφτόμαστε καθόλου; Αφήνουμε το χρόνο να κυλά, σπαταλάμε μια ζωή, κλαίμε και χτυπιόμαστε, χωρίς να κατανοούμε ότι το μόνο που τελικά έχει σημασία είναι να έχουμε πάρει τα μαθήματα μας και να μην πέσουμε στις ίδιες παγίδες και τα ίδια λάθη. Μεγαλώνοντας, δεν ξέρω αν σου έχει συμβεί και εσένα, παρατηρώ ότι πιο εύκολα λέω αυτά που σκέφτομαι, χωρίς να φοβάμαι ή να διστάζω, και ακόμη περισσότερο κάνω πράξη αυτό που λέω και θέλω. Η μάσκα είναι περιττή, αφού και να την φορέσεις, δείχνοντας ευτυχισμένος, μέσα σου θα ξέρεις πως κάτι τέτοιο μόνο αληθές δεν είναι. Εδώ κάτω ήρθαμε για να τα ζήσουμε όλα. Και τα πάντα είναι στο παιχνίδι. Χαρές και λύπες. Καλά και άσχημα.
Ευτυχισμένα ή όχι. Απ’ αυτά κάτι καινούργιο θα μάθουμε. Κάτι θα διδαχτούμε. Για εμάς και τους γύρω μας. Ας αφήσουμε λοιπόν το παρελθόν και ας το χρησιμοποιήσουμε μόνο για να καταλάβουμε πόσο καλύτεροι ή όχι γίναμε με την πάροδο του χρόνου. Μόνο έτσι θα ζήσουμε ένα καλύτερο αύριο, αφού μαθαίνοντας μέσα από τα λάθη μας, θα μπορέσουμε να ζήσουμε πιο όμορφα. Και δε νομίζω να διαφωνήσεις με αυτό που έχει ειπωθεί ότι «Ή θα μείνεις ακίνητος για πάντα ή θα πέσεις ένα εκατομμύριο φόρες και θα σηκωθείς και πάλι. Ποια διαδρομή θα επιλέξεις; Οι τύψεις για τα πράγματα που κάναμε μπορεί να θεραπευτούν με τον καιρό. Οι τύψεις για τα πράγματα που δεν κάναμε μένουν για πάντα αγιάτρευτες». Έτσι δεν είναι;
