Ελπίδα περιμέναμε, αγαπημένε μου αναγνώστη. Για μια ελπίδα ζούμε. Μια ελπίδα αναζητούμε. Μια τόση μικρή λέξη, που κρύβει όμως μέσα της τόση ουσία, τόσα συναισθήματα. Ελπίζεις και γεμίζεις από αισιοδοξία, νομίζεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Ελπίζεις και κρατιέσαι από εκείνη, όταν τα πράγματα δείχνουν ότι δεν πηγαίνουν και τόσο καλά. Ελπίζεις κάθε φορά που κάτι στραβό σου τυχαίνει και θέλεις να πιαστείς από κάπου. Παίρνεις δύναμη, γεμίζεις από υπομονή κι επιμονή και συνεχίζεις. Ακόμη και αν όλα δείχνουν να μην πηγαίνουν καλά, όταν όλα στραβώνουν και λες ότι δεν μπορεί να συνεχίζουν τα πράγματα να είναι χάλια, κάποια αόρατη δύναμη σε σπρώχνει να ελπίζεις πως όλα αυτά κάποια στιγμή θα αλλάξουν. Τι λες αγαπημένε μου; Πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Νομίζω ότι δεν πεθαίνει ποτέ.
Πάντα βρίσκουμε τρόπο να την ανασταίνουμε, να της βάζουμε μια μικρή σπίθα και να παίρνει φωτιά. Είναι όλα θέμα πίστης. Πίστη για το καλύτερο, το πιο αισιόδοξο σενάριο. Πίστη και προσμονή για μια αλλαγή, όταν τα πάντα γύρω γκρεμίζονται. Πίστη και όρεξη για νέα σχέδια. Πίστη και όνειρα που μόνο ευχάριστα συναισθήματα θα αφήνουν όταν ευοδωθούν.
Θα μου πεις, την τελευταία φορά που πιστέψαμε και ελπίσαμε σε κάτι φάγαμε τα μούτρα μας. Και πάλι όμως, σε κάτι νέο που θα έρθει, θα εναποθέσουμε την ελπίδα μας. Είναι το μόνο που μας έχει απομείνει, ως άλλο όπλο στα χέρια για να πολεμάμε. Μας βοηθά να προχωρήσουμε. Να μη το βάλουμε κάτω. Να ζήσουμε. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να μας στερεί την ελπίδα. Κανείς δεν μπορεί να μας πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Σε κανέναν δεν δώσαμε εξουσιοδότηση τρέφοντας ελπίδες στην πλάτη μας στο τέλος να μας απογοητεύσει. Είναι άσχημο να σου μοιράζουν ελπίδες φρούδες. Είναι άσχημο το ψέμα. Είναι απαίσιο κάποιος να σε παρασύρει λέγοντας σου λόγια που δεν πιστεύει, και στο τέλος να σε ξεπουλά.
Είναι ανέντιμο, πώς να το κάνουμε. Το θέμα είναι να είσαι ξεκάθαρος. Απέναντι στον καθένα. Να έχεις το θάρρος της γνώμης και της αλήθειας σου. Να μην αφήνεις περιθώρια παρερμηνείας των λεγομένων σου, που μπορεί να πληγώσουν κάποιον συνάνθρωπο σου. Αλήθεια, αγαπημένε μου. Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσες φορές πιάστηκε στη παγίδα μιας υποτιθέμενης ελπίδας; Πολλές, είμαι σίγουρη. Αυτό δε σημαίνει όμως και ότι εσύ πρέπει να φερθείς με τον ίδιο τρόπο. Στην φάση που είμαστε τώρα και ως χώρα και ως λαός, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να λέμε μεταξύ μας αλήθειες. Πράγματα καθαρά και ξάστερα. Και προς τον εαυτό μας και προς τους γύρω μας. Γιατί, ας μην το ξεχνάμε ποτέ κι αυτό. Ότι δίνεις παίρνεις τελικά σε αυτή τη ζωή.
