«Aντίθετα»… μία λέξη, πάμπολλα μηνύματα. Όταν τη σκέφτομαι, την απεικονίζω ως δύο ισχυρά σημεία στο παντού και στο πουθενά, σε αόριστο-ορισμένο χρόνο. Με αυστηρό παράστημα. Απλά να υπάρχουν στο χώρο επιβλητικότατα, χωρίς να επεμβαίνει κανένα από τα δύο στο ρόλο του άλλου. Απλά να υπάρχουν σε αντίθεση και αλληλοσυμπλήρωση. Α priori εν διαστάσει και φύσει άρρηκτα δεμένα τόσο όσο το κακό χρειάζεται το καλό για να υπάρχει, το άδικο το δίκαιο, το σωστό το λάθος. Αν δεν υπήρχε το ένα, πώς θα αντιλαμβανόταν κανείς το άλλο άλλωστε;
Και αν σε ένα εικονικό σχοινί τα δύο άκρα «ακούνε» στον όρο «αντίθετα», αυτό το ενδιάμεσο μέρος, όπου ασκείται πίεση και ορίζει φύσει και θέσει τα άκρα, τι είναι και γιατί δεν του έχουμε προσδώσει τα «κατάλληλα» εύσημα; Τεντώνω τα άκρα και υπόκεινται σε πιέσεις τα ενδιάμεσα. Χωρίς επίσης ενδιάμεσα, δεν θα υπήρχαν άκρα.
Όλα από κάπου αρχίζουν και κάπου τελειώνουν. Δεν είμαστε μονόχνωτες κουκίδες. Δεν είμαστε μόνο σημεία απομονωμένα. Το ενδιάμεσο των αντιθέτων είναι από μόνο του υποψήφιο πλαίσιο επίσης. Το θέμα είναι όμως ότι χρειάζεται περισσότερος κόπος προκειμένου να το κάνεις κάτι. Απαιτεί σκέψη, δημιουργικότητα και-πάνω από όλα-ανοιχτό μυαλό και ξόδεμα ενέργειας. Μία χρυσή τομή δε λέγεται τυχαία «χρυσή». Δεν θα λεγόταν έτσι αν δεν ήταν όντως σπάνια και πολύτιμη. Ίσως δεν υπάρχει απαραίτητα «φτου κακά» δίπολο. Κάτι που χαίρει της έγκρισής μου ενδέχεται να χαίρει άκρας απόρριψης του άλλου. Εδώ επομένως συζητάμε απλά για διαφορετικότητα.
Με τα αντίθετα -και μη- παράγουμε συνεχώς πλαίσια. Εξ’ ου και οι προβολές μας. Ό,τι έχω και δεν το ανέχεται ο οργανισμός μου το εκσφενδονίζω στον απέναντι. Πάρτο να το χαίρεσαι (και καλά). Όλοι θυματοποιημένοι θύτες είμαστε ενδεχομένως (εκτός από το σπανιότατο είδος των εν επι-γνώσει). Ό,τι έχω το αναζητώ. Ό,τι δεν έχω επίσης. Παιχνίδια ρόλων. Καθρεφτίσματα. Δεν θα απαλλαγείτε ποτέ από καθεμία «εμένα» ούτε και εγώ από την διάδρασή μου με εσάς, απλά γιατί αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα βρεθούμε απέναντι. Και όπως λέει και ο ποιητής « ο απέναντι είναι αναπόδραστος»…
Το πολυσυζητημένο «θα με βρεις απέναντί σου» δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό. Πρόκειται για μία πολύ καλή ευκαιρία να καθρεφτιστεί κανείς, άσχετα αν επιλέγει ενίοτε να μην δράττει της εν λόγω ευκαιρίας, γιατί είναι επίπονο.
Τίποτα ξέχωρο σ’αυτή τη ζωή. Ολιστικότατα τα έπλασε ο καλός Θεούλης. Και αν είμαστε ανεπαρκείς, είναι γιατί έχουμε χάσει την οπτική της εγγενούς αλληλοσυμπληρωματικότητάς μας. Γιατί επιλέγουμε να χαζεύουμε τη μοναχική μαγική μας εικόνα. Όλα ενώνονται και όλα (από)χωρίζονται σοφά. Στην αντίθετη περίπτωση «τα πάντα μένει να ειδωθούν». Άλλο ταύτιση και άλλο εγγύτητα… Άλλο αντίθεση και άλλο διαφοροποίηση… Άλλο mix, άλλο match και άλλο mix n’ match…
