Στη λαϊκή της Δευτέρας. Κοσμοπλημμύρα. Νοικοκυρές και νοικοκύρηδες διαπραγματεύονται τιμές και ποσότητες. Ο καθένας με διαφορετικό στιλ και επιχειρήματα. Οι πωλητές και τελευταία σπάνια οι παραγωγοί πολεμάνε αρχικά γενναία και τελικά υποκύπτουν. Στη γοητεία και τελικά στις ανάγκες. Η οικονομική κρίση δεν κάνει καλό στην υγεία και ούτε στην τσέπη. Έχεις δύο λύσεις. Να πας στο σουπερμάρκετ ή να πας σε άλλη λαϊκή.
Τους παρακολουθούσα από μακριά. Όμορφοι και γαλήνιοι. Χεράκι-χεράκι. Σταματούσανε στους πάγκους και η κυρία έλεγε και ο κύριος απαντούσε με μία μοναδική φράση. Ναι καλή μου! Την κοιτούσε στα μάτια και της επιβεβαίωνε με το κάθε τι την αγάπη και την λατρεία του. Έσκυβε το κεφάλι και προφανώς για πολλοστή φορά στη ζωή τους, συμφωνούσε απόλυτα μαζί της. Και το εννοούσε. Η γλύκα και τα χαμόγελά τους με συγκίνησαν βαθύτατα. Κουβαλούσανε μαζί τα ψώνια τους. Δεν υπήρχε ο σκλάβος και η κυρά. Ήταν το ζευγάρι που μοιράζεται τα βάρη.
Καλή μου! Πόση γλύκα κρύβουν αυτές οι λέξεις. Ήθελα να πάω κοντά και να τους πιάσω την κουβέντα. Για την προσφώνηση. Σπάνια το έχω ακούσει ζωντανά. Να τους ρωτήσει για το μυστικό της επιτυχίας. Τι πρέπει να κάνεις για να ευτυχήσεις τόσα χρόνια; Πού οφείλεται η τόση μεγάλη διάρκεια της σχέσης τους; Ο συμβιβασμός, ο αλληλοσεβασμός και η αγάπη; Είδα ότι στα χέρια του ο κύριος κρατούσε στα χέρια του τη «Μαγνησία». Σκέφτηκα ότι θα έτυχε κάποια στιγμή να με διαβάσει, οπότε δεν πρόκειται να με παρεξηγήσει. Έτσι και έγινε. Και πήρα τις απαντήσεις που ήθελα. Μου απάντησαν ότι για 60 συναπτά έτη είναι μαζί επειδή ο έρωτας τους, τους έδωσε δύναμη και αντοχή. Ο κύριος πρόσθεσε ότι από έφηβος την είχε ερωτευτεί αλλά οι δικοί της δεν τον θέλανε, τους έπεφτε λίγος. Δεν είχε λεφτά και ούτε πτυχία.
Απλώς είχε ένα καλό επάγγελμα και ήταν εργατικός πολύ. Μετά λίγους μήνες δεν αντέξανε άλλο. Με τη συναίνεσή της κλέφτηκαν και παντρεύτηκαν μακριά από τη γενέτειρά τους. Το σκάσανε με λίγα πράγματα στα χέρια τους αλλά με μια μεγάλη ψυχή και μια αγάπη που υπερχείλισε. Δυσκολεύτηκαν πάρα πολύ στην αρχή, δεν είχαν σπίτι δεν είχαν λεφτά. Τα χρόνια που πέρασαν δεν τους έβγαλαν έχθρα, κακία και ούτε χολή. Η αγάπη τους δυνάμωσε και τους πρόσφερε τα καλύτερα παιδιά και μετά τέσσερα εγγόνια. Μια οικογένεια αγαπημένη και ενωμένη. Τώρα ζούνε μόνοι τους με ένα νοικοκυριό με ελάχιστες ανάγκες. Όπου πάνε είναι μαζί και ότι και να κάνουν το κάνουνε μαζί ρωτώντας ο ένας τον άλλον τι είναι καλύτερο για την περίσταση. Σπάνια διαφωνούν αλλά όχι για θέματα ουσίας. Η αφήγησή τους ήταν συναρπαστική. Εξέφρασα τον θαυμασμό μου και τα συγχαρητήριά μου και την ελπίδα μια τέτοια ιστορία αγάπης να μπορέσουν να την ζήσουν όλοι κάποτε…Τύφλα να έχουν τα παραμύθια…
