Σε όποιο χώρο και αν τύχει να βρεθείς, αγαπημένε μου αναγνώστη, σε μια καφετέρια, σε ένα σπίτι, οπουδήποτε και αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να σφύζει από ζωή, μπαίνεις και το μόνο που δεν αντικρίζεις είναι αυτό. Αντιθέτως, νιώθεις μια μελαγχολία, αντικρίζοντας ανθρώπους να μην μιλάνε μεταξύ τους, να βρίσκονται στον δικό τους κόσμο. Ανθρώπους που περνάνε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους μπροστά από μια οθόνη κινητού, από ότι μιλώντας με τους φίλους τους.
Τα έχω ξαναγράψει πολλές φορές, και ποια εγώ που μπορεί να «πέσει» το ίντερνετ και να με πιάσει ταραχή. Αυτό συμβαίνει όμως μόνο λόγω της δουλειάς. Για κανένα λόγο δεν θα στεναχωριόμουν αν δεν είχαν ίντερνετ στο σπίτι ή έξω όταν θα βγω για καφέ. Τώρα, πως έχουμε καταντήσει έτσι, και ειδικά τα νέα παιδιά, να εξαρτιέται όλη τους η ζωή από την τεχνολογία, πραγματικά όχι μόνο δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά μου φαίνεται και αδιανόητο. Διαβάζω για παιδιά που περνούν ώρες στο δωμάτιο τους παίζοντας παιχνίδια στον υπολογιστή.
Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Ούτε να φάνε, ούτε να επικοινωνήσουν. Παρατάνε τα μαθήματα τους και η μόνη τους έννοια είναι να κερδίζουν την μια πίστα μετά την άλλη. Δεν ξέρω αν είναι μόνο ένα «κόλλημα» ή αν είναι πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις τα πράγματα πίσω από μια οθόνη, παρά στην πραγματικότητα. Αν είναι ευκολότερο να αντιμετωπίσεις τους ανθρώπους, αν σου προσφέρεται μια υποτυπώδη ασφάλεια, αν μπορείς κατά κάποιο τρόπο έτσι να φέρεις την πραγματικότητα στα μέτρα σου. Δεν είναι λίγοι που επιλέγουν να δημιουργήσουν μια άλλη πραγματικότητα του εαυτού τους. Ο καθένας είναι οι επιλογές του, δεν το συζητώ. Αλλά δεν θα πρέπει να αναρωτηθούμε λίγο, αγαπημένε μου, τι είναι πιο σημαντικό τελικά σε αυτή τη ζωή; Να είμαστε όλη την ώρα πάνω από μια συσκευή ή η ανθρώπινη επαφή; Με τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας, τι κάνουμε; Με τον πατέρα που με το ζόρι τα βγάζει πέρα; Με τον φίλο που αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας;
Με την γειτόνισσα που την αποφεύγεις κάθε πρωί μη τυχόν και σου πιάσει την κουβέντα; Συνεχώς λες πως είσαι απασχολημένος. Απασχολημένος ναι, αλλά με τι; Προσπαθώντας να βρεις τις λύσεις μέσα από ένα κουτί υπολογιστή; Γι αυτά που κανονικά θα έπρεπε να συζητάς με όλους αυτούς τους δικούς σου ανθρώπους; Η αδιαφορία που καθημερινά επιδεικνύουμε, όντας απορροφημένοι πίσω από μια οθόνη, κρύβει έναν τεράστιο κίνδυνο που δεν είναι άλλος να χάσεις από δίπλα σου ανθρώπους που νοιάζονται για σένα. Ας μη χαραμίζουμε το χρόνο και τις στιγμές μας σε ανούσια πράγματα. Ας αφιερώσουμε στα δικά μας άτομα το χρόνο που τους αξίζει. Ας βάλουμε στη ζυγαριά τι είναι πιο σημαντικό. Να ξεκλειδώσεις μια οθόνη ή να ξεκλειδώσεις τις σχέσεις σου με τους άλλους;
