Αφήστε τα παιδιά ν’ αναπνεύσουν

Μου περιέγραφαν ένα περιστατικό τις προάλλες, αγαπημένε μου αναγνώστη, όπου ένας αγανακτισμένος πατέρας παραπονέθηκε στον προπονητή ποδοσφαίρου της σχολής που πηγαίνει το γιο του γιατί δεν τον επέλεξε να παίξει σε ένα παιχνίδι, αναφέροντας μου και το επιχείρημα που του είπε «Εγώ δεν τα κατάφερα, ο γιος μου όμως θα τα καταφέρει να γίνει ποδοσφαιριστής», αφήνοντας σύξυλους τους παρευρισκόμενους που άκουγαν τη συνομιλία. Και σκεφτόμουν, πόσοι γιατροί, πόσοι δικηγόροι, πόσοι δάσκαλοι, πόσοι επαγγελματίες, έγιναν αυτό που είναι σήμερα, όχι γιατί το είχαν μεράκι και το ήθελαν, αλλά γιατί δεν ήταν κάτι άλλο παρά μια επιλογή των γονιών τους, μια επένδυση εκείνων προς τα παιδιά τους που θα τους εξασφάλιζε το ιδανικό μέλλον για εκείνα, ή μάλλον το μέλλον που είχαν αποφασίσει οι ίδιοι για τα τέκνα τους. Σκεφτόμουν επίσης, πόσοι και πόσοι γονείς δεν υπάρχουν που μην έχοντας καταφέρει να πραγματοποιήσουν το δικό τους όνειρο, προσπαθούν μέσων των παιδιών τους να το κάνουν να πάρει σάρκα και οστά. Καμιά φορά ακούω κάποιους από αυτούς να μιλάνε στο πληθυντικό και να λένε «πηγαίνουμε τένις» ή «ξεκινήσαμε μπαλέτο» και απορώ. Δεν ξέρω πως σου φαίνεται εσένα αυτή η συμπεριφορά, αλλά εμένα μου ξενίζει. Δεν μπορώ να φανταστώ να ονειρεύομαι το μέλλον ενός τρίτου ανθρώπου, προγραμματίζοντας γι αυτόν, χωρίς στην ουσία ο άλλος να έχει ενεργό ρόλο. Δε λέω. Ο κάθε γονιός μόνο το καλύτερο θέλει για τα παιδιά του. Πάντα πάλευαν για ένα καλύτερο αύριο για εκείνα. Δούλευαν, θυσιάζονταν και ακόμη και σήμερα το ίδιο κάνουν, αλλά αναρωτιέμαι, αυτό μπορεί να δίνει το δικαίωμα σε κάποιον να σε κάνει να γράψεις το σενάριο για τη ζωή ενός άλλου; Ακούω παιδιά να λένε ότι θέλουν να μάθουν ένα συγκεκριμένο μουσικό όργανο, αλλά οι γονείς τους να θεωρούν ότι πρέπει να επικεντρωθεί μόνο στις ξένες γλώσσες. Αυτά τα παιδιά, ακόμη και τρεις ξένες γλώσσες να μάθουν να μιλούν, θα είναι ευτυχισμένα όταν δεν θα έχουν μάθει αυτό που πραγματικά ήθελαν, τη μουσική; Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Παιδιά που τους άρεσε το θέατρο και έγιναν γραμματείς, άλλοι που είχαν έφεση στο να ζωγραφίσουν και βρέθηκαν να διδάσκουν και πόσοι άλλοι. Και όλα αυτά έγιναν για το καλό των παιδιών. Γιατί οι μεγάλοι ξέρουν ποιο είναι αυτό. Γιατί είναι παιδιά και δεν ξέρουν από επιλογές. Γιατί θα μεγαλώσουν και θα καταλάβουν ότι όλα ήταν για το καλό τους. Προφανώς και όλα γίνονται για το καλό. Εγώ πειράζει όμως που είμαι με εκείνους τους γονείς που βλέπουν τα ταλέντα των παιδιών τους και τα υποστηρίζουν; Θέλει δύναμη να κάνεις κάτι τέτοιο, το κατανοώ, αλλά υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το να βλέπεις το παιδί σου ευτυχισμένο, έχοντας επιλέξει και κάνει τη ζωή που ονειρεύτηκε;

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.