Μανία που έχουμε με τον χρόνο. Ποτέ δεν μας φτάνει, όταν περνάμε καλά, αλλά από την άλλη όταν περνάμε ζόρια δεν βλέπουμε την…ώρα να κυλήσουν τα λεπτά για να έρθει το αύριο. Έχουμε την εντύπωση, λανθασμένα προφανώς, πως ο χρόνος είναι κάτι δεδομένο και οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε πράγματα, θα πρέπει να μας αφιερώνουν τον δικό τους, αποκλειστικά και μόνο για μας.
Γιατί αλίμονο αν δεν το κάνουν. Αν πουν για παράδειγμα ότι θα βγουν για καφέ, πως έχουν δουλειά ή μια άλλη υποχρέωση, κακό το κεφαλιού του. Γιατί δεν μπορείς κύριε να μας λες ότι δεν μπορείς να μας προσφέρεις λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σου, όταν εμείς έχουμε κάνει σχέδια για το πώς θα περάσεις μαζί μας το χρόνο σου. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι; Και κάπου εδώ μπορούμε να αρχίσουμε να γελάμε.
Γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε ότι κάποιος μας αγαπά, μας νοιάζεται και μας έχει ως προτεραιότητα του, αν μας αφιερώσει λίγο από το χρόνο του. Αλήθεια, όσοι τσαντιζόμαστε αρκετές φορές, επειδή κάποιος φίλος, συγγενής, αγαπημένος δεν έχει το χρόνο για να βγούμε ή να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί, μπήκαμε ποτέ στη θέση του;
Αναρωτηθήκαμε; Τους κατανοήσαμε; Έχουμε καταλάβει ότι τελικά αυτό που μετράει δεν είναι ο χρόνος που θα περάσουμε μαζί, αλλά η ποιότητα που θα επιλέξουμε να έχουν οι αναμεταξύ μας σχέσεις; Αν στον χρόνο, έστω και λίγο, που περνούσαμε μεταξύ μας, δεν κοιτούσαμε συνεχώς το κινητό μας, δεν απαντούσαμε σε κλήσεις, δεν ασχολούμασταν με οτιδήποτε άλλο, παρά με το να συζητήσουμε, να κάνουμε από κοινού πράγματα που μας ενδιαφέρουν, ίσως η άποψη μας περί χρόνου να ήταν εντελώς διαφορετική.
Ο ποιοτικός χρόνος που περνάμε μεταξύ μας είναι αυτό που λείπει. Να κάνουμε πράγματα που μας γεμίζουν και να μην σπαταλάμε ώρες με τους άλλους μόνο και μόνο γιατί φοβόμαστε να βρεθούμε μόνοι. Κι αν με ρωτάς, προφανώς και οι άνθρωποι της ζωής μας δεν είναι αυτοί με τους οποίους θα είμαστε όλοι μέρα μαζί. Άλλοι είναι. Και είναι εκείνοι που μαζί τους περνάμε ωραία και ο χρόνος που αφιερώνουμε ο ένας στον άλλον είναι όχι γιατί δεν έχουμε τίποτα άλλο καλύτερο να κάνουμε, αλλά από επιλογή.
Εκείνοι που μαζί τους χαλαρώνουμε και καμία σημασία δεν δίνουμε στο ρολόι μας. «Εκτιμώ τον φίλο που βρίσκει χρόνο για μένα στην ατζέντα του, αλλά βασίζομαι στον φίλο που, για μένα, δεν συμβουλεύεται την ατζέντα του» διάβασα πρόσφατα. Και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα. Εσύ αγαπημένε μου;
