Πλέον θεωρείται αξιοπερίεργο κάποιος να έχει ζήσει στο εξωτερικό κάποια χρόνια, να βγάζει αρκετά χρήματα και να αποφασίζει να γυρίσει στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Και είναι αξιοπερίεργο, ακριβώς γιατί χιλιάδες νέοι και νέες τα τελευταία χρόνια κοιτάζουν πως θα φύγουν από την Ελλάδα, στην προσπάθεια τους να βρουν εργασία και να ζήσουν με αξιοπρέπεια, έχοντας έναν μισθό που θα τους επιτρέπει να βιώνουν κάτω υπό καλές συνθήκες. Άκουσα λοιπόν για μια περίπτωση συμπολίτη, γιατρού μάλιστα, ο οποίος αποφάσισε να φύγει από την χώρα που δούλευε τα τελευταία χρόνια σε νοσοκομείο και να έρθει πίσω στο Βόλο.
Δεν μπορούσα να μην ρωτήσω πως και γιατί πήρε μια τέτοια, δύσκολη φαντάζομαι, απόφαση. Η απάντηση, αν και δεδομένη ίσως, ήταν γιατί ήθελε το παιδί του να ζήσει κάτω από άλλες συνθήκες, ίσως όπως είχε μεγαλώσει και ο ίδιος. Μπράβο του, γιατί προφανώς και δεν θα είναι καθόλου εύκολο κάποιος να αφήσει πίσω μια πετυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία, έναν καλό μισθό, που στην Ελλάδα ίσως να είναι και ο μισός, για να έρθει σε μια χώρα, που ξέρουμε όλοι και πως είναι το σύστημα υγείας, αλλά και οι γενικότερες συνθήκες. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι πολίτες, που για τους δικούς τους λόγους, αποφασίζουν να επιστρέψουν πίσω. Διαβάζω για περιπτώσεις παιδιών που σπούδασαν στο εξωτερικό, που πήραν πτυχία, έχουν στην κατοχή τους μεταπτυχιακούς τίτλους, είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν μια επιτυχή έκβαση αναζητώντας δουλειά, ωστόσο επέλεξαν να πάρουν το αεροπλάνο και να γυρίσουν πίσω. Θες να τους χαρακτηρίσουμε τολμηρούς; Με άγνοια κινδύνου;
Όποιον χαρακτηρισμό και να τους δώσουμε, δεν παύει να είναι άτομα που διαθέτουν τόλμη και ρισκάρουν. Διαβάζω, πως σύμφωνα με στοιχεία, περίπου 1,5 εκατομμύριο έχουν πια επιλέξει αυτό το μονοπάτι. Επέλεξαν, αντί να μείνουν στο εξωτερικό, να γεμίσουν τις βαλίτσες τους από ρούχα, εμπειρία και γνώσεις και να γυρίσουν στα πάτρια εδάφη. Στο νησί του ο ένας, στο χωριό του ο άλλος, σε μια μεγαλούπολη ο τρίτος. Δεν ξέρω τι είχαν στο μυαλό τους όταν πήραν την απόφαση. Προφανώς και ζύγισαν τα πράγματα και κατέληξαν στο ότι η ζωή τους ανήκει εδώ. Δεν ήθελαν να ξυπνάνε, να πηγαίνουν στη δουλειά, να γυρίζουν σπίτι και να κοιμούνται από τις 9, μην έχοντας τη δυνατότητα να βγουν και να διασκεδάσουν, αφού τα καταστήματα εκεί κλείνουν από το απόγευμα. Δεν ήθελαν να μην έχουν κάποιον να του παραπονεθούν, να ανταλλάξουν νέα, να βγουν για έναν καφέ. Η αποξένωση θα τους σκότωνε. Δεν ήθελαν μια καθημερινότητα ρουτίνας, δεν ήθελαν να ζήσουν σαν ρομπότ. Σίγουρα το να πάρεις τον δρόμο της επιστροφής δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αλλά αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους έχουν τσαγανό και πιστεύουν ότι μπορούν να δημιουργήσουν ακόμη και κάτω από συνθήκες όπως της Ελλάδας.
