Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι που ποτέ δεν έλεγαν την άποψη τους, που κρύβονταν πίσω από το δάχτυλο τους όταν ερχόταν η σειρά τους να πουν αυτό που πιστεύουν. Ποτέ πάλι δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι που με το που θα σε γνωρίσουν αρχίζουν να σου λένε ότι σε αγαπάνε, που θα κάνουν τα πάντα για να αποσπάσουν την συμπάθεια σου, που αγκιστρώνονται πάνω σου. Μα περισσότερο απ’ όλους, δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που θα τους ακούς να μιλάνε για τον εαυτό τους. Ακούς να λένε συνεχώς ένα τεράστιο «εγώ» σε κάθε τους φράση.
«Εγώ είμαι έξυπνος», «Εγώ είμαι ο καλύτερος», «Εγώ είμαι κανένας άλλος». Και να είναι σου λέω, πώς να τον πιστέψεις όταν ξεκινά την πρόταση του με ένα πελώριο «εγώ»; Πώς να μην είσαι επιφυλακτικός απέναντι του όταν ανοίγει το στόμα του και βγάζει απύθμενο εγωισμό από μέσα του, αποδεικνύοντας το πόσο αλαζόνας είναι; Πρόσφατα έτυχε να συναντήσω έναν τέτοιο χαρακτήρα και πραγματικά δεν έβλεπα την ώρα να πάω σπίτι μου και να τον διαγράψω κατευθείαν από την μνήμη μου. Μου έλεγε για το πόσο πονόψυχος είναι, το πόσο βοηθά τους γύρω του, το πώς νοιάζεται για τον διπλανό του, πόσο αγαπά τα ζώα. Τον άκουγα να λέει για το πόσο ευγενής είναι, πόσο δοτικός, ότι το μόνο που έχει μέσα του είναι συναισθήματα αγάπης. Ε, όλο αυτό εμένα με ξένισε. Γιατί δεν μπορείς να βγάζεις ντελάλη και να εκθειάζεις τον εαυτό σου για τα πόσα προτερήματα έχεις. Γιατί να προσπαθείς να δειχτείς τόσο;
Μήπως γιατί θα ήθελες πολύ να έχεις αυτά τα χαρίσματα ή απλά σε ενδιαφέρει να τραβήξεις την προσοχή μέσω μιας ψεύτικης εικόνας που πλασάρεις για τον εαυτό σου; Ο άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτό του και ξέρει ότι είναι καλός, ξέρει και ότι δεν χρειάζεται να βγάλει ντουντούκα για να το δείξει. Δεν έχει λόγο να αυτοδιαφημιστεί. Του αρκεί να τα έχει καλά με τον εαυτό του, γεμίζει το μέσα του όταν ξέρει ότι έκανε μια καλή πράξη, παίρνει απίστευτη ενέργεια όταν κάνει έναν συνάνθρωπο του να χαμογελά. Όταν θα βοηθήσει έναν ηλικιωμένο να περάσει τον δρόμο, όταν θα τρέξει σε ένα φίλο που τον έχει ανάγκη. Δεν θα το δει σαν μια καλή πράξη. Το θεωρεί αυτονόητο. Πολύ απλά γιατί το να προσφέρεις είναι το λογικό και όχι αυτό που θα πρέπει να ακούσεις «μπράβο». Γι αυτό τρελαίνομαι όταν αναγκαστικά θα πρέπει να συναναστραφώ με ανθρώπους που θα μου «φάνε» τα αυτιά για το πόσο φιλεύσπλαχνοι είναι και πόσο καλόκαρδοι. Αυτό που σίγουρα ξέρω, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι ότι όποιος είναι καλός άνθρωπος, με ευαισθησίες και σωστός απέναντι στους συνανθρώπους του κάνει «μπαμ» από μακριά και χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια του ίδιου να το δείξει. Πώς να το κάνουμε, το όμορφο πάντα θα ξεχωρίζει, σε αντίθεση με το ψεύτικο.
