Προσπαθώ να συνέλθω από την είδηση που πριν από λίγα λεπτά διάβασα. Μητέρα, λέει, δασκάλα δημοτικού σχολείου, συνελήφθη γιατί εκμεταλλευόταν το ενός έτους αγοράκι της για να ικανοποιεί τις παιδοφιλικές «ορέξεις» του συντρόφου της, στέλνοντάς του βίντεο ερωτικού περιεχομένου. Αυτά γίνονται στην Φλόριντα, όμως κι εδώ, ακόμη και στον Βόλο, έρχονται στο φως της δημοσιότητας από το δικαστικό ρεπορτάζ περιπτώσεις ασέλγειας και κακοποίησης παιδιών, ακόμη και σεξουαλικής, από τους ίδιους τους γονείς. Είναι να απορείς, αγαπημένε μου αναγνώστη, για το τι είδους ανθρώπους μιλάμε. Ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση προφανώς με εκείνους που βλέπουμε στην τηλεόραση κι αποτελούν μέρος μιας διαφήμισης που εμφανίζει μια ευτυχισμένη οικογένεια, να τρώει αμέριμνη το πρωινό της και είναι όλοι μεταξύ τους αγαπημένοι.
Δεν λέω, ωραία εικόνα, αλλά αναρωτιέμαι, κατά πόσο αντιπροσωπεύει την σημερινή εποχή; Πέρα από θέματα κακοποίησης, που είναι καταδικαστέα, κατά πόσο εμείς, εγώ ή εσύ, είμαστε έτσι στα σπίτια μας; Ευελπιστώ να είναι πολλοί, αλλά δεν θέλω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Πολύ απλά γιατί όλοι έχουμε φίλους με παιδιά και ξέρουμε πως είναι η καθημερινότητα τους. Όχι, τα παιδιά δεν κάθονται να πάρουν το πρωινό με τους γονείς τους, αλλά τσακώνονται για το ποιος θα πάρει το κινητό του μπαμπά για να παίξει. Από την άλλη, μανάδες κουρασμένες, προσπαθούν να προλάβουν να κάνουν τις δουλειές στο σπίτι, να μαγειρέψουν, να πάνε στην δουλειά. Ο μπαμπάς θα στέλνει email και θα κανονίζει τα ραντεβού της ημέρας. Κανείς δεν επικοινωνεί με κανέναν. Δεν μιλάνε, δεν εκφράζουν τα προβλήματα τους, όλοι τρέχουν απλά να προλάβουν. Και προφανώς δεν φταίνε γι αυτό τα παιδιά. Υπόθεση των γονιών είναι, όχι να καταπιέζουν και να παραμελούν τα παιδιά τους, αλλά να τους αφιερώνουν το χρόνο που πρέπει για να μιλάνε μαζί τους, να ακούνε τους προβληματισμούς, να προλαμβάνουν καταστάσεις.
Το να κατέχει κάποιος τον ρόλο του γονιού δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Κι ακούγοντας τον τελευταίο καιρό βάναυσα περιστατικά από γονείς σε παιδιά, είμαι πεπεισμένη ότι ορισμένοι άνθρωποι δεν θα έπρεπε καν να έχουν αυτό τον τίτλο. Γιατί υποβαθμίζουν το μεγαλείο του να είναι κανείς κάποιος πατέρας ή μητέρα. Γιατί ποτέ δεν θα καταφέρουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν από το παιδί τους, γιατί θα είναι οι ίδιοι που θα τους έχουν κάνει πρώτοι κακό. Ποιοι; Αυτοί που φέρνουν μια νέα ζωή στο φως με την προϋπόθεση να την αγαπήσουν, να την αναθρέψουν, να της προσφέρουν στοργή, να της μεταδώσουν όλα εκείνα που αύριο θα φανούν χρήσιμα για να αντιμετωπίσει την κοινωνία. Μακάρι όλα αυτά που γράφω τώρα να μην ισχύουν και όλα τα παιδιά να είναι αγκαλιασμένα και γεμάτα από αγάπη. Μακάρι, μέχρι το επόμενο περιστατικό που θα έρθει στο φως της δημοσιότητας και θα με διαψεύσει.
