Θυμάσαι τις γιαγιάδες, που έβγαιναν στα πεζοδρόμια και σχολίαζαν όποιον περνούσε από μπροστά τους; Ναι, τότε παλιά, που η τηλεόραση δεν ήταν ακόμη μέσο ψυχαγωγίας και ο κόσμος επικοινωνούσε, μιλούσε και…κουτσομπόλευε. Ε, αν εξαιρέσεις ότι η τηλεόραση έχει γίνει προέκταση του ματιού μας, τίποτα άλλο δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά, αφού το κουτσομπολιό δίνει και παίρνει. Καθόμουν σε ένα καφέ τις προάλλες, κι ακούω, άντρα κιόλας (όχι τίποτα άλλο γιατί για τις γυναίκες έχει βγει το «όνομα») να ρωτάει τον φίλο του αν έμαθε κανένα κουτσομπολιό.
Κι άρχισε ο άλλος να λέει ότι ήξερε. Γιατί, η μόνη έννοια είναι να μάθεις τι κάνουν οι άλλοι, με τι ασχολούνται. Για να μάθεις και μετά με την άνεση σου να μπορέσεις να τους κρίνεις και να τους κατακρίνεις. Να βρεις τα τρωτά τους σημεία, τα λάθη και τις παραλείψεις τους. Γιατί αυτοί που θα σε κρίνουν και θα σε κουτσομπολέψουν, όχι, αγαπημένε μου, δεν κάνουν ποτέ λάθη. Σαν τον Πάπα ένα πράγμα. Αχ, λυπάμαι πραγματικά που δεν κοιτάμε ο καθένας την καμπούρα του και σχολιάσουμε τις ζωές τρίτων. Λυπάμαι που το συμπέρασμα το έχουμε τόσο εύκολο και δεν κοιτάζουμε πιο βαθιά να δούμε την πραγματική αλήθεια. Ο κάθε ένας από εμάς είναι διαφορετικός, ακόμη να το καταλάβουμε;
Αλλιώς έχει μεγαλώσει, άλλα βιώματα έχει, διαφορετικό σίγουρα χαρακτήρα. Μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά, να έχει άλλες απόψεις από εσένα. Αυτό δεν τον κάνει ούτε περίεργο, ούτε άξιο σχολιασμού. Τον κάνει απλά ξεχωριστό από εσένα κι εμένα. Ε, και; Γιατί θα πρέπει να τον κριτικάρουμε γι αυτό; Γιατί δεν μπαίνουμε στην διαδικασία απλά να τον καταλάβουμε; Υποστηρίζουμε ότι και καλά ζούμε σε μια δημοκρατική και απελευθερωμένη κοινωνία. Σιγά. Κάθε τι που φαντάζει στο μυαλό και το μάτι μας διαφορετικό θα το σχολιάσουμε. Δεν υπάρχει περίπτωση. Την ταμπέλα την έχουμε έτοιμη να την κρεμάσουμε, ανάλογα με τις αδυναμίες ή τις διαφορές που πιστεύουμε ότι έχει κάποιος.
Κι έρχομαι να αναρωτηθώ, αγαπημένε μου αναγνώστη; Γιατί στο καλό μας ενδιαφέρει τι θα κάνει ο άλλος δίπλα μας και δεν κοιτάμε τα δικά μας; Ο δίπλα καλά κάνει και είναι αυτός που είναι και μια χαρά περνάει κάνοντας τη ζωή που έχει επιλέξει. Τι μας κόφτει εμάς; Γιατί να τρώμε από τον πολύτιμο χρόνο μας για να κρίνουμε κάτι που στην ουσία δεν επηρεάζει τη δική μας ζωή; Το να μεταφέρουμε ιστορίες, που από στόμα σε στόμα γιγαντώνονται και αλλάζουν κατά το πώς θέλει ο αφηγητής της ιστορίας, το θεωρώ τόσο ξεπερασμένο και ανούσιο. Κανείς δεν κέρδισε κάτι με το να ασχοληθεί και να μεταφέρει γεγονότα για τρίτους, προς τρίτους. Ίσα- ίσα, το να μπαίνουμε στη διαδικασία αυτή μάλλον εμάς τους ίδιους χαρακτηρίζει. Ας διαλέξουμε επιτέλους τι θέλουμε ως κοινωνία. Αν αυτό που επιζητάμε είναι να διαιωνίσουμε το «τι θα πει ο κόσμος», πάω πάσο. Αλλά όντως αυτό θέλουμε;
