Με αφορμή την αναφορά που έκανα σε ένα άρθρο μου και που αφορούσε στο πόσο το διαδίκτυο έχει απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας, μου έλεγε ένας φίλος πόσο πολύ συμφωνεί μαζί μου. Το θέμα είναι, του έλεγα, ότι δεν είναι συμφωνήσουμε, αλλά να αποφασίσουμε πως θα καταφέρουμε να απεγκλωβιστούμε από αυτή την κατάσταση.
Τις προάλλες, μου έλεγε ο φίλος μου, ξεκίνησε να παίζει ένα παιχνίδι στον υπολογιστή γύρω στο μεσημέρι και δεν πήρε είδηση πότε βράδιασε. Και δεν είναι μόνο αυτό. Δεν άκουγε το κινητό του που χτύπαγε και τον έψαχναν οι φίλοι του για να πάνε για καφέ. Μα είναι δυνατόν, αγαπημένε μου αναγνώστη, να έχουμε αφήσει την ζωή μας έρμαιο στην τεχνολογία;
Μπορείς να μου πεις τι νόημα βρίσκουμε και αφιερώνουμε τόσες ώρες καθημερινά στο κινητό ή τον υπολογιστή μας; Αφού το ξέρουμε και οι ίδιοι ότι άλλα πράγματα αξίζουν σε αυτή τη ζωή και δεν είναι άλλα από τις συναντήσεις με την οικογένεια και τους φίλους, τα ταξίδια, η απόκτηση ενός χόμπι, να μάθεις κάτι καινούργιο, που ποτέ ίσως δεν είχες φανταστεί ότι θα μπορούσε να σου αρέσει, όπως για παράδειγμα να μαγειρεύεις.
Βγάζουμε δεκάδες φωτογραφίες καθημερινά, με σκοπό να τις αναρτήσουμε στο διαδίκτυο και όχι για να κρατήσουμε απλά μια όμορφη ανάμνηση. Κοιτάζουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο όμορφοι, για να «ζηλέψουν» οι διαδικτυακοί μας φίλοι, και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου πως νιώθουμε μέσα μας εκείνη τη στιγμή. Τι θέλω να σου πω με αυτά τα παραδείγματα, αγαπημένε μου αναγνώστη;
Πως έχουμε χάσει το νόημα της στιγμής και της ευχαρίστησης. Κάνουμε πράγματα μηχανικά, πράγματα που θεωρούμε ότι θα εντυπωσιάσουν τους γύρω μας, ενώ εμείς στην ουσία δεν τα απολαμβάνουμε και καθόλου. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Έχουμε καταντήσει άνθρωποι εθισμένοι. Θεωρούμε ότι η πραγματική ζωή βρίσκεται μέσα στο κουτί του υπολογιστή, ενώ η πραγματικότητα είναι εκεί έξω, στα αυτοκίνητα που κινούνται, στα παιδιά που πίνουν καφέ στην παραλία, στους ανθρώπους που περπατάνε, γελάνε, μαλώνουν. Δεν είναι παράλογο;
Να έχεις τόσους φίλους στο διαδίκτυο, ενώ στην ουσία να νιώθεις τόσο μόνος; Εγώ λέω αυτή κιόλας τη στιγμή, να αφήσεις από τα χέρια σου το κινητό, να βγεις στο μπαλκόνι, να σηκώσεις το βλέμμα σου προς τον ουρανό και είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβεις το νόημα της ζωής και τι χάνεις όντας «κλεισμένος» σε ένα κόσμο που δεν σου προσφέρει τίποτα ουσιαστικό. Να σου προτείνω και κάτι; Αποσυνέδεσε το ίντερνετ και συνδέσουμε πάλι με τη ζωή σου.
