Έχοντας τη θάλασσα ακριβώς απέναντι μου, αντικρίζοντας την από το παράθυρο του γραφείου, το μυαλό μου ασυναίσθητα σκέφτεται διακοπές. Βλέπω το πλοίο, πρωί- βράδυ, να κάνει το δρομολόγιο Βόλος- Βόρειες Σποράδες και κάνω σχέδια και όνειρα, ανυπομονώντας για την ώρα και την στιγμή που θα είμαι κι εγώ όχι απλά θεατής, αλλά επιβάτης του. Η αλήθεια είναι πως όλοι μας αυτό επιθυμούμε.
Όλοι μας κοιτάζουμε τις προσφορές που κάνουν για τα πανέμορφα νησιά μας τα ταξιδιωτικά γραφεία. Φανταζόμαστε τον εαυτό μας να ξαπλώνει στις υπέροχες αμμουδιές, να πλατσουρίζει σε καταγάλανα νερά, να πίνει μια παγωμένη μπύρα μετά από μια βόλτα στα σοκάκια, να απολαμβάνει στιγμές με την οικογένεια, που τόσο λείπουν από την καθημερινότητα. Μια γνωστή μου που την βρήκα στο δρόμο, μου έλεγε πως σε μια βδομάδα θα πάει διακοπές με τον σύντροφο της, γιατί τώρα μόνο μπορούσε να πάρει άδεια.
Ήταν ενθουσιασμένη, και πως άλλωστε να μην είναι, έχει ήδη ετοιμάσει στο μυαλό της τι θα πάρει μαζί τους και είναι πανέτοιμη να αποδράσει από την ρουτίνα και την πραγματικότητα. Ένας άλλος φίλος μου πάλι, έχει φύγει από το Βόλο πριν από το Πάσχα και δουλεύει ήδη σεζόν σε κάποιο μεγάλο ξενοδοχείο. Λάτρης των ταξιδιών, επικοινωνιακός, δεν μπορούσα να τον φανταστώ να έχει κάνει καλύτερη επιλογή εργασίας. Λείπει όμως για μεγάλο διάστημα από το σπίτι του, την οικογένεια του, τους φίλους του κι εργάζεται, κάτω από δύσκολες συνθήκες, προσπαθώντας να εξυπηρετήσει τους τουρίστες που καταφθάνουν κατά χιλιάδες στο νησί και στο ξενοδοχείο. Το Πάσχα, στην Κέρκυρα, παρατηρούσα μια κοπέλα που δούλευε ως σερβιτόρα. Ποιος ξέρει από πού είχε έρθει, τι είχε αφήσει πίσω της. Ήταν από τις πιο νευρικές, εγώ όμως όσο διάστημα έτυχε να μείνω εκεί την αντιμετώπιζα φιλικά και με χαμόγελο.
Και το εκτίμησε, το έβλεπα από την εξυπηρέτηση που τύγχανα από μέρους της. Κι αυτό θα πρέπει να κάνουμε όλοι. Γιατί καλοκαιρινές διακοπές δεν σημαίνει για όλους ξεκούραση, ηλιοθεραπεία και καλοπέραση. Για πολλούς ανθρώπους σημαίνει τρέξιμο, εργασία, υπομονή, αντοχή για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Οι άνθρωποι που δουλεύουν στον τουρισμό, να έχεις στο νου σου ότι ζορίζονται και δουλεύουν τόσο όσο εμείς ίσως να δουλεύουμε έναν ολόκληρο χρόνο. Ας δείχνουμε κατανόηση, ας μην τους αποπαίρνουμε, ας τους ρίχνουμε και κανένα χαμόγελο που και που για να νιώθουν κι εκείνοι ότι ο κόπος τους δεν πάει χαμένος και πως όντως θα φύγουμε ευχαριστημένοι από τις παροχές που μας προσφέρουν. Κι αυτοί από κάπου πρέπει να βρουν δύναμη για να στηριχτούν και να τα φέρουν εις πέρας επτά ημέρες την εβδομάδα, πάνω από 8 ώρες, με πολύ άγχος, δεν συμφωνείς, αγαπημένε μου;
