Πόσες και πόσες φορές δεν εκπλαγήκαμε από την έκβαση μιας φιλικής, συγγενικής ή συναδελφικής σχέσης; Ευχάριστα ή δυσάρεστα, με τη δεύτερη βέβαια κατηγορία να πρωταγωνιστεί. Κάποιος μας διέψευσε, κάποιος μας είπε ψέματα, κάποιος μας απογοήτευσε, κάποιος μας κορόιδεψε και πως γίνεται να μας συμβαίνουν όλα αυτά από ανθρώπους που τους είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη ακόμη δεν μπορώ να το καταλάβω.
Βέβαια εκείνο που πονάει περισσότερο απ’ όλα είναι να σε προδώσουν. Ένας φίλος σου για παράδειγμα. Είναι σαν να παίρνει ένα μαχαίρι κάποιος και να στο καρφώνει στην καρδιά, πράγματα που δεν ξεπερνιέται εύκολα. Μπορεί και καθόλου, ανάλογα με τον χαρακτήρα του καθενός, αλλά και με το είδος της φιλίας. Προχθές στην παρέα είχαμε πιάσει την κουβέντα περί απιστίας. Εντάξει, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Το έχουμε πλέον απομυθοποιήσει το ζήτημα στο μυαλό μας. Θεωρούμε ότι δεν είναι απίθανο να συμβεί και στη δική μας σχέση.
Και η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει τι μπορεί να του συμβεί αύριο. Συζητούσαμε λοιπόν και αναρωτιόμασταν αν χωράει συγχώρεση μια πιθανή τέτοια προδοσία. Ναι, είναι άσχημο. Ναι σε πληγώνει. Ναι κάποιος λόγος θα υπήρξε που έφερε αυτή την απιστία. Προφανώς και στην αρχή όλα φαίνονται μαύρα. Είσαι θυμωμένος, τα συναισθήματα του ανάκατα, νιώθεις απελπισμένος, ίσως και μίσος για εκείνον που σε πρόδωσε, θέλεις να πάρεις εκδίκηση. Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος ποτέ να καταφέρει να ξεπεράσει μια τέτοια επώδυνη κατάσταση.
Προφανώς χρειάζεται χρόνος. Έτυχε να γνωρίσω όμως ανθρώπους που μετά από ένα τέτοιο γεγονός, αποφάσισαν να μην χωρίσουν, ακόμη και αν η μία πλευρά είναι πληγωμένη. Δεν ξέρω τι δύναμη ή ποιοι λόγοι μπορούν να σε οδηγήσουν σε μια τέτοια απόφαση ή αν στο τέλος καταφέρνουν όντως να διατηρήσουν τη σχέση τους όπως πριν. Εκείνο που σίγουρα ξέρω είναι πως για να το κάνει κάποιος αυτό θέλει τεράστια δύναμη, αφού γνωρίζει εκ των προτέρων πως τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ τα ίδια και πως η σχέση ήδη έχει δηλητηριαστεί. Συγχωρούν όμως και επιλέγουν την ηρεμία από τους τσακωμούς, τα αρνητικά συναισθήματα και τις συγκρούσεις. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ξεχνούν ή δίνουν άφεση αμαρτιών. Μπορεί καν να μην δικαιολογούν την πράξη του συντρόφου τους. Συγχωρούν όμως και αυτό έχει να κάνει μόνο με τον εαυτό τους.
Γιατί κατανοούν ότι μόνο μέσω της συγχώρεσης θα ωφεληθούν και οι ίδιοι. Χρειάζεται προσπάθεια, για να φύγουν τα όποια σημάδια δυσπιστίας και στεναχώριας. Αν καταφέρεις και διώξεις τον θυμό και αποδεχτείς μια κατάσταση, έχεις ήδη κάνει το πρώτο βήμα, λένε. Πρόκειται για προσωπικό εντελώς ζήτημα η διαχείριση ενός τέτοιου θέματος, αλλά επειδή οι εποχές είναι ούτως ή άλλως δύσκολες, ίσως αν καταφέρναμε να συγχωρούσαμε πιο συχνά, να απελευθερωνόμασταν και εμείς οι ίδιοι, να επαναπροσδιορίζαμε κάποιες απόψεις, να ωριμάζαμε και να γινόμασταν πιο δυνατοί. Ίσως…
