Επειδή πολλές ταμπέλες βάζουμε καθημερινά, νομίζω ότι πρέπει κάποιος να διαβάσει το παρακάτω κείμενο, το οποίο επέλεξα για να μοιραστώ μαζί σου σήμερα, αγαπημένε μου αναγνώστη, μπας και κατανοήσουμε επιτέλους, ότι οι ετικέτες ανήκουν στα ρούχα και μόνο εκεί. «Ο κοινωνικός ρατσισμός δεν έγινε έντονος κατά την διάρκεια της οικονομικής-κοινωνικής-πολιτικής κρίσης, ήταν εμφανής στην ιστορία της ελληνικής πραγματικότητας, μιας χώρας ταλαιπωρημένης από τους πολέμους που άφησαν σοβαρά κατάλοιπα στην μετέπειτα εξέλιξή της.
Η ελλιπής γνώση, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, η έλλειψη δια βίου μάθησης, τα βιώματα από τον αυταρχικό και οπισθοδρομικό τρόπο της οικογενειακής ανατροφής, είναι λίγα από τα αίτια που συμβάλλουν σημαντικά σε συμπεριφορές ρατσισμού και προκατάληψης. Κάποιες από αυτές εμφανίζονται έντονα υπό την μορφή “ετικετών” ή αλλιώς με “ταμπέλες” στους ανθρώπους. “ο Μάριος ο αυτιστικός”, “η Ελένη η χοντρή”, “η Εύα η διπολική”, “ο Γιάννης ο γκέι”, “ο Πάνος το πρεζάκι”, “ο Αλβανός”, “το προσφυγόπουλο” είναι μερικές από τις συνήθεις ετικέτες προσφώνησης στον κοινωνικό μας περίγυρο.
Για ποιο λόγο δεν τους αποκαλούμε απλώς με τα ονόματά τους; Συνηθίζεται να γνωρίζουμε καλύτερα τα δικαιώματά μας παρά τις υποχρεώσεις μας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ισχύουν για μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους και οφείλουμε να τα σεβόμαστε. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός ατόμου δεν πρέπει να τον καθιστούν αδίκως περιθωριοποιημένο ή θύμα ρατσισμού και οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης.
Ακόμα και οι φαινομενικά θετικές ετικέτες, μπορεί να προκαλέσουν δυσλειτουργίες στον ψυχισμό κυρίως των παιδιών ή των εφήβων. Γιατί τα εξαναγκάζουν να ξεχωρίζουν για ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό τους, δεν τα βοηθά να εξελίξουν συνολικά τις δεξιότητές τους και ενδεχομένως δημιουργούν ανισότητες στο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον. “η Μαρία πανέξυπνη”, “ο Αντώνης πανέμορφος”, “ο Βασίλης ο καλύτερος μαθητής”, “η Κατερίνα το πιο ήσυχο παιδί” κλπ. Η έλλειψη ενσυναίσθησης, είναι που δεν δίνει έναν άλλο τρόπο σκέψης σε εκείνους που περιθωριοποιούν βάζοντας ταμπέλες, μη σεβόμενοι την διαφορετικότητα των άλλων ανθρώπων. Έτσι για αλλαγή, αντί να σταθούμε σε ένα ή δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα, ας δοκιμάσουμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Έχουμε πολύ περισσότερες ομοιότητες από ότι διαφορές.
Όλοι έχουμε την ανάγκη για αποδοχή και κατανόηση. Ας γίνουμε στήριγμα, όχι κριτές. Τι μας φοβίζει τελικά; Η άγνοια προκαλεί εμπόδια και προβλήματα, ας ενημερωθούμε για να αλλάξουμε νοοτροπία». Εσύ τι αποφάσισες, διαβάζοντας το, αγαπημένε μου; Θα γίνεις στήριγμα ή κριτής;
